Recentelijk schreven zowel Nikos als Giorgos, twee gevangenen in Griekenland (Nikos voor het ophouden van een spandoek met teksten tegen de repressie en de staat, in een voetbalstadion, Giorgos voor het plegen van een bankoverval in Athene).

Nikos is een anarchistische gevangene in Griekenland en houdt sinds 21 februari een hongerstaking in de Kassandra gevangenis in Halkidiki in noord Griekenland. Cipiers hebben hem in elkaar geslagen in een poging hem de binnenplaats op te krijgen en provoceerde andere gevangenen om op hem te spugen. Niemand reageerde daarop. Zijn eis is dat hij wordt vrijgelaten en de huidige aanklachten (en de oude) tegen hem worden geseponeerd. Hij vraagt hij zijn persoonlijke spullen terug en eist dat alle beperkende maatregelen als gevolg van een oude zaak worden opgeheven, de martelingen in de Kassandra gevangenis moeten ophouden.

Nikos is beschuldigd van het ophouden van twee spandoeken tegen de nieuwe "antiterrorisme" sport wet in een voetbalstadion ("ongehoorzaamheid uitlokken") en tevens zonder enig bewijs beschuldigd van een bomaanslag tegen de ETE bank in Ksanthi (een klein stadje in het noorden van Griekenland). Eerder heeft hij reeds 1,5 jaar in voorarrest gezeten, in afwachting van een rechtszaak over het in elkaar slaan van Polyzogopoulos, lid van de voormalig leidende partij PASOK en voormalig president van de GSEE (de grootste verraders onder de vakbonden en bevriend met PASOK). Recentelijk werd hij overgeplaatst naar de Chios gevangenis (Dikastikes Fylakes Xiou, Xios, TK 821 00, Griekenland), een overbevolkte gevangenis op het eiland Chios, waar enkele maanden geleden de langgestrafte gevangene Panagiotis Georgiadis in elkaar werd geslagen door cipiers voor het verspreiden van politiek materiaal.

Hieronder een vertaling van een recente brief van Nikos (09-03-2008)


Enkele woorden aan mijn vrienden en iedereen die zich bezighoudt met mijn zaak. Ik begin met een vriendelijk verzoek, dat ik zal herhalen in het nawoord, zodat het begrepen kan worden.

Wat ik heb gedaan was een geheel persoonlijke keus, natuurlijk heb ik er op geen enkele manier spijt van en mijn verlangen is te strijden voor mijn vrijheid. Zelfs al moet ik helemaal tot het eind gaan, met mijn schouders recht tegen de beschuldigende autoriteiten. Het is een diep politiek, vastberaden en onherroepelijk besluit, en ik eis dat alle vrienden, "vrienden" en vijanden dat respecteren. Van nu af aan is het even aannemelijk dat er een selectie plaatsvindt van mensen, die er na het lezen van deze brief, voor kiezen niet solidair met mij te zijn. Zo ben ik niet, ik wil en kan iemands vrijheid niet beperken. Bovendien beschouw ik persoonlijke vrijheid als iemand ? zijn individu - die handelt zoals hij verlangt en zijn hoofd natuurlijk niet hoeft te buigen voor wie dan ook. Je zult het niet leuk vinden, maar ik moet het herhalen in hoofdletters: PERSOONLIJKE VRIJHEID HEEFT HIJ DIE ZIJN HOOFD VOOR NIEMAND BUIGT. Dus, als ik het nog niet duidelijk genoeg heb gezegd, mijn vrijheid wordt niet slechts beperkt door personen en machten die boven mij staan (de gevangenis, de martelingen, de isolatie, de sancties), maar ook door personen gelijk aan mij.

Op 21 februari ben ik een circulaire hongerstaking begonnen, ben ervoor gaan zitten en schreef mijn gedachten en ideen op een stuk papier. Mijn eigen visie. Mijn eisen. Om ze te projecteren, om ze bestaan te geven. De inhoud van mijn brief was een duidelijke waarschuwing aan de (on)verantwoordelijken van het Ministerie van Justitie en het Ministerie van Openbare Orde, waarin ik de bestreffende eisen opstelde. En nog steeds zijn er vrienden (zonder aanhalingstekens) die mijn brief afdoen als irrationeel, alsof hun doel het behouden van een "rationele toestand" of een morele houding is.

Wat betreft mijn vijanden; zij namen niet eens de moeite het iets kunnen schelen, druk doende me te lasteren. Aan de andere kant gingen sommigen van mijn "vrienden", (hier zijn de aanhalingstekens nodig), akkoord met deze censuur, omdat deze tekst blijkbaar wordt gezien als een oproep tot ongehoorzaamheid. (Wat een toeval: dat is dezelfde reden dat ik twee maanden gevangenisstraf kreeg). Met andere woorden; dat ik de mensen buiten ophits in actie te komen.
Kom op zeg, mensen. Toen ik in het onderschrift van mijn brief schreef dat ik dankbaar was voor al die mensen die me in revolutionaire solidariteit bijstonden, betekende dat op geen enkele manier dat ik dat eiste of erom smeekte.

Wat iemand doet, doet deze in eerste instantie ten behoeve van zichzelf, en voornamelijk omdat dit hem tevreden stelt, wat hij ook doet. En wanneer iemand handelt uit solidariteit met een ander, is dat omdat hij denkt dat hij in zijn plaats had kunnen zitten, en doet het dus nog steeds ten behoeve van zichzelf, voor zijn individu. Voor zijn ego, zijn kracht. In ieder geval, omdat ik vind dat mijn vrijheid werd beperkt, werd ik geschaad door die vrienden en ?vrienden?, en moet ik dus volharden, hoe saai het ook is, in het onderwerp.

Ik beschouw mezelf als een politiek wezen, als een persoonlijkheid/individu, en hoor thuis in, en maak deel uit van het "insurrectionalistische milieu", dat op enkele fundamentele punten verbonden is met enkele andere personen (individuen). Omdat ik dus geen lid ben, ken ik geen loyaliteit en word niet getemd door
de wetten van "het volk", "de beweging" of "de partij", en besloot ik alleen te lopen, zelfs als ik mijn geliefde huid moest verkopen. Het is natuurlijk vanzelfsprekend, en dat onderstreep ik, dat ieder individu dat deze oude wereld bekijkt zoals ik, altijd welkom is om te communiceren, het eens te zijn en zich aan te sluiten bij onze strijd, en meer te bereiken dan wat een geisoleerde strijd kan bereiken. Dat is alles.  En bovendien,wie het hier mee eens is, en geinteresseerd in solidair met mij blijven in de toekomst, zal mijn verlangens, om zelf voor mijn vrijheid te vechten, moeten respecteren. Het was immers een persoonlijke beslissing, om deze twee spandoeken in het stadion op te hangen. Voor diegenen die nog steeds iets voor me willen doen heb ik een suggestie. Het zou me verheugen als jullie dubbel te werk konden gaan: voor de afschaffing van de fascistische "Nieuwe Sport Wet" en tegen de sanctionaire wetten tegen gevangenen.

Vrienden, naast wat hoogdravend en verbaal vuurwerk is er nog een ding dat ik jullie te zeggen heb: De Griekse stadions en gevangenissen zijn borrelende vulkanen. In de gevangenis van Nafplion proefde ik een jaar geleden het doordringende verzet van de gevangenen, en enkele dagen later kwamen mijn voorspellingen uit met de overweldigende opstand van april. Ik voel dat er momenteel iets gelijksoortigs gaande is, met de wilde jeugd van de stadions. De woede barst werkelijk.

Iets anders is een gezamelijk bewustzijn: omdat ik naar deze omstandigheden toe heb geleefd, kan ik de kameraden buiten verzekeren dat in meer stadions en gevangenissen mensen vechten voor de afschaffing van deze wetten, die ongetwijfeld goed zijn voor ons milieu. Zij zijn vechters, en ik sta aan hun kant. Ik sta voor mijn eigen redenen aan hun kant, aan de kant van die "afschuwelijke supporters" en die "criminelen". En neem me niet kwalijk dat ik het vraag, maar waarom roepen jullie leuzen als "VRIJHEID VOOR ALLEN",  en sluiten dan toch enkelen van hen buiten. Zelfs de goeie?

Wanneer je het op jezelf betrekt, gemotiveerd door medeleven of welke stomme reden je ook in gedachte hebt (ik reken mezelf ook mee), en aan de kant te staat van al die "mensen in strijd", bijvoorbeeld de studenten beweging, de arbeiders in de kunstmest industrie, de havenarbeiders en anderen, wanneer heb jij toen jezelf bekritiseerd? Ik weet het, de stilte overheerst, of eerder nog de politieke redenen, zoiets als kom op zeg, spaar ons je preek, Kountardas?.

Ter conclusie nog enkele aanvullende opmerkingen. Het was de revolutionaire, offensieve solidariteit die de deur van mijn cel opende in het geval van Polyzogopoulos. Dit behoeft geen argument, maar ik zal geen opstel maken van mijn politieke activiteiten na de dag dat ik de gevangenismuren achter me laat. De enige rechtvaardige om mij te beoordelen ben ik zelf. Maar ik laat G. Dimitrakis, G. Voutsis-Vogiatzis, (de gas bom gooier), Chr. Tonidou die nu buiten de gevangenis is, V. Botzatzis, en ook V. Pallis over mij te spreken als zij dat willen, en ook enkele anderen wiens namen je waarschijnlijk nooit bekend zullen worden. De wetteloze criminelen en de oncontroleerbare supporters. Onthoud ook dat ik, Kountardas de hooligan, vervolgd ben voor een bomaanslag in de ETE bank van Ksanthi (op 4 oktober 2007), zonder enig bewijs, in weer zo een smerig complot van de antiterrorisme afdeling.

Als afsluiting, in reactie op enkele vrienden, laat ik hen weten dat ik me niet zal "gedragen" in de gevangenissen waar ik afwisselend (3 in 2 maanden) in gestopt wordt, voor verschillende redenen. De grondreden is dat ik hun zogenaamde "voorzieningen", zoals het dagloon, niet accepteer. Ze bevelen je te werken, je hoofd te buigen, je bek te houden en in 4 of 5 maanden sta je weer buiten. Bedankt, maar voor mij liever niet. Ik geef mijn plek liever aan een gevangene met een veel zwaardere straf, aan iemand die het veel harder nodig heeft dan ik. Ik sla dit kleine stukje kaas af, net als de hele val: Ik weiger deze
politieke veroordeling tegen mij te aanvaarden, daar ik volgens hun eigen civiel strafrecht ?berhaupt niet eens in de gevangenis zou moeten zitten. 1-2 of 3-4 maanden meer of minder in de gevangenis kunnen me persoonlijk niets schelen. Bovendien is het beetje toegestane vrijheid, helemaal geen vrijheid.

En nog iets om te onthouden: Ik kan mijn weg naar buiten graven vanuit de gevangenis van Chios, waar ik zit, wanneer ik maar wil. Dankzij bepaalde situaties is dat het enige makkelijke wat er te doen is. Het zal me niet eens duur komen te staan, omdat ik al te maken heb met straf sancties. Maar er valt hier een hoop te winnen. De gevangenen die onder de "algemene wet" zitten, waren op alles voorbereid, sinds ze wisten van de hongerstaking. Ik koos ervoor niets te doen. Ik weet zeker dat een paar behoorlijk slimme mensen die in een hoekje zitten te wachten zullen zeggen dat ik misbruik maak van bepaalde situaties. Ik heb het geduld niet eens om te reageren en uit te leggen aan de meeste mensen dat ik dat niet heb gedaan om te bedelen voor solidariteit?

WE ZIJN ALLEMAAL GEVANGENEN VAN DE ?ALGEMENE WET  VRIENDEN, "VRIENDEN" EN VIJANDEN


PS1: Ah! Ik heb absoluut mijn matras in de brand gestoken en de martelingen uitgelokt, om de zaak bekend te maken.

PS2: Ter afsluiting: wat ik ook doe, ik doe het voor mezelf, om mijn vrijheid te behalen, en als ik een tweede reden moet bedenken zou ik bijna zeggen dat het is voor als een redelijk persoon me in de toekomst zou vragen, als deze zich in mijn situatie zou vinden; wat heb jij gedaan om je tegen deze wet te verzetten toen je in deze situatie zat, of was jij het die vrijbaan maakte voor deze autoritaire wet om uit te breiden??

Nikos Kountardas



Giorgos Voutsis-Vogiatzis werd op 3 oktober 2007 gearresteerd enkele minuten nadat hij een bank had overvallen in Athene, Griekenland. Die ochtend was alles klaar voor de grote bevoorrading van de kassas van de nationale bank. Adrenaline in de hoogste stand, klokwijzers geven het tempo aan van de aftelling, geladen pistolen tussen nietsvermoedende burgers in hun verscholen grafkelders. Dagen werden uren en de uren werden seconden met beelden. De wereld van arbeid buigt voor je schreden, en het gevoel van illegaliteit raakt je voor een beetje van de totale vrijheid. Bestaat er iets mooiers? Mooier dan deze paar seconden? In staat je bestaan te "onderwerpen"? Je voelt je als een vreemde in de stad. Je bent er vreemd voor. De architectuur voor legaliteit past je niet, en je voelt het. Je bent gespannen. Je verlangt naar de afwijking. Je bent de afwijking. De organisatie van de stilte wordt geschonden door zijn ontkenningen.
Verveling maakt je totaal onverschillig. Of je bent een onderdeel van het probleem, of een onderdeel van de oplossing. Weet je het nog? Werk belooft je alles. Ethiek, sociale omgang, geld. En in ruil geeft het je het recht te consumeren. Om je verloren tijd terug te kopen en beelden. Je hebt een laatste kans om je pistool weg te gooien. Om terug te gaan en in gesprek te gaan met het lonken van loondienst. De seconden bevriezen. Je sluit je ogen en wenst: dat alles stil staat. Je ID kaart is geen ballast meer. Je steekt een sigaret op. Een politie auto rijdt door de straat. Je bent gereed. Meer gereed dan ooit. Je doet je
laatste controle en probeert grote groepen en cameras te vermijden. De tijd is daar. De maskers worden opgezet en de show begint. De deur gaat makkelijk open en de klanten veranderen in mikpunten. In de kortste film van hun leven. Je plaatst, je begrijpt, je observeert, je kijkt op je horloge, je houd toezicht en je onttrekt je. Je rent, niets staat op dat moment aan jou kant. Tijd is afgeschaft. Je wil het hardop zeggen zodat iedereen het weet. Het is niet het geld. Het is het gevoel van bevrijding en het heldere ademen van je ontsnapping.

Kwade Minderheden
Giorgos Voutsis - Vogiatzis