Hamed Hamed Belaid,YUMA, zet zijn hongerstaking voort die hij is begonnen op 6 september 2006, om het machtsmisbruik en het wanbeleid m.b.t. zijn penitentiair dossier aan te klagen, dus ook omwille van zijn persoonlijke situatie: Yuma wordt nog steeds onbeperkt in afzondering gehouden.

Hieronder een brief die hij recent hieromtrent schreef.

"Er zijn geen monsters, enkel monsterlijke levensomstandigheden”

C. P. Villanubla, 2 oktober 2006

Ik heet Hamed Hamed Belaid, "YUMA", en schrijf vanuit de FIES module van het penitentiair centrum van Villanubla, Valladolid. Ik ben een hongerstaking begonnen op 6 september van dit jaar (2006) en ben er nu behoorlijk slecht aan toe, hoewel de zaken voor mij al slecht begonnen te lopen sinds de dag dat ze me in de eerste graad staken; en dat is nu al een kleine en weinig te versmaden 16 jaren geleden, concreet op 1 september 1990.
Maar de reden voor dit schrijfsel is niet mijn penitentiaire levensloop te vertellen, er zijn veel persoonlijkere en humanere motieven hiervoor. Ik zal trachten kort te zijn, maar duidelijk en bondig.

De reden die me er toe gebracht heeft een hongerstaking te beginnen en zo “vrijwillig” een aanslag op mijn leven te plegen, is de ontzettende machteloosheid die ik voel.
Ik protesteer al nagenoeg twee decennia tegen al wat mij onrechtvaardig lijkt en voor al wat ik geloof dat onbediscussieerbare rechten zijn. Ik heb dat op vele manieren gedaan, geslaagd en minder geslaagd, maar de ervaring is onverbiddelijk geweest: ik deed wat ik deed en wat ik ook deed, het bleek onmogelijk uit de eenzame opsluiting te geraken. Op de één of andere manier vonden ze toch steeds een twijfelachtige reden om me geïsoleerd te houden. Gevechten en geschriften, steeds opkomend voor wat ik denk dat mij rechtens toekomt, heeft er enkel toe gediend dat de penitentiaire administratie, de Algemene Directie en een aantal rechter van het penitentiair toezicht daar bovenop, mij alleen een gewelddadig en agressief wezen vinden dat men moest (en blijkbaar nog steeds moet) isoleren van de rest van de gevangenen, zonder ook maar enig belang te hechten aan de (vaak onherstelbare) consequenties en gevolgen dat een zo lange isolatie bij een persoon kan aanrichten. In al die tijd heeft men mij niet de minste kans geboden om de gevangenis trachten legaal te verlaten, en aldus mijn straf ietwat te verminderen in een ander regime, zoals dat gebeurt in tweede graad. Zelfs niet een progressie naar de tweede fase, dus 21 uur per dag opgesloten, ononderbroken gedurende 16 jaren. Zestien jaren van mijn leven. Dat leest rap, nietwaar?
Ik vraag me af: waar zijn die wetten en rechten onderschreven in reglementen, in penale en burgerlijke codexen in die zo democratische constitutie die als basisprincipe de re-educatie, de reclassering, de re-integratie bepleiten? Laat me toe dat ik dit in twijfel trek, en neem me niet voor iemand die pretendeert de absolute waarheid in pacht te hebben; dat zou een grove fout zijn van welke kant dan ook, en uiteraard ook van mijnentwege. Wat ik zeg, is een realiteit, in concreto is het mijn realiteit en, definitief, mijn leven, dat ze in handen houden en manipuleren met instemming van de Algemene Directie van de Gevangenissen en andere juridische organismen, met allerlei spitsvondigheden en foefjes, met als enige doel me systematisch te criminaliseren; vaak op zo’n belachelijke en onwaarschijnlijke manier dat ik moeilijk kan begrijpen dat niemand dat inziet en zich er direct mee gaat bemoeien en gaat kijken wat er werkelijk aan de gang is met het penitentiaire systeem.

Waar is die Constitutie waarop men zich zo nadrukkelijk en opgewekt beroemt? Hoe is het mogelijk dat zo’n wantoestanden zo ongegeneerd worden toegelaten?
Ik denk dat de basis ligt bij een correcte educatie, en dit betekent bescherming en hulp bij de persoonlijke ontwikkeling in de omgeving waar men leeft. Men zou dus dwang moeten elimineren opdat er een werkelijke spontane ontwikkeling zou zijn naar de vrijheid. Maar dit model van penitentiair systeem is tegengesteld aan educatie; het is onderdrukkend, rigide en dogmatisch. Er zijn geen activiteiten van welk type dan ook in de isolatiemodules, niets meer dan in zijn absurde en incoherente bewoordingen van de reglementen. Dit systeem nodigt alleen uit tot het creëren van “dingen” in hun definities: gedweeë, passieve en m echanistische wezens zonder eigen leven. Maar het werkelijke theologische model is niet zuiver mechanisch, integendeel, het is gebaseerd op verbeelding. Maar om dit op te bouwen moet er een open systeem worden gecreëerd, zelfkritisch, antidogmatisch, dat het verdedigingssysteem van de gevangenen stimuleert tegen elke vorm van controle en onderdrukking.

Maar zolang deze intellectuelen die prat gaan op en snoeven met hun prijzen van plastiek, en deze die men als “vierde macht” heeft aangeduid, in dienst blijven van een systeem dat nog in de verste verte niet democratisch is (in zoverre ze hierop insisteren in hun “eloquente” woordenvloed), blijven de sociale onrechtvaardigheden en de totale willekeur in de gevangenissen ongestraft in dit ingeslapen land dat altijd onder de bedreiging leeft van een harde repressie door de veiligheidsdiensten die, effectief en fel, enkel diegenen verdedigen die de staat besturen.

En daarmee neem ik afscheid en laat ik iedereen met zijn bewustzijn (en onderbewustzijn) mijn leven latend op de weg, in de handen van onderdrukkers die ontregeld zijn door hun eigen absurd en irrationeel geweld. Dit is de zuivere realiteit van de gevangene in isolatie (in concreto) en geen andere. Dit is mijn leven; leven waaraan ze een prijs hebben gehangen, prijs die ik niet bereid ben te aanvaarden; en ik zal alleen de consequenties die dit met zich meebrengt “aanvaarden”, niet omdat het me bevalt, maar omdat ze mij er toe dwingen.

Vanuit Villanubla, Valladolid, in een module ontworpen voor de volledige depersonalisering en waar de strijd voortgaat; dit is geen einde, maar de noodzaak te strijden om te overleven.

YUMA - 5475 días.