Levenslange veroordeling afschaffen kan, de gevangenis vernietigen moet!

*Op 1 december zullen zo'n 5000 mensen (vooral gevangenen) in Italie in hongerstaking gaan tegen de levenslange veroordeling. De eerste tekst hieronder komt van een gevangene uit de gevangenis van Spoleto, de tweede tekst is een uitnodiging tot discussie over of en hoe we als anarchisten onze bijdrage kunnen leveren aan dit protest.*

*Levenslang veroordeelden in strijd (brief van Camelo Musumeci, gevangenis Spoleto)*

We zijn al dichtbij 1 december, de datum van het begin van de hongerstaking voor de afschaffing van levenslange veroordeling. Sommigen van ons zullen tot het einde gaan omdat levenslange veroordeling niet werkt, niet dient tot verandering, het kwaad voedt en niet rechtvaardig is. Als er in een land vele misdaden gebeuren dan ligt de schuld vaak niet bij de crimineel maar bij de Staat - in het merendeel van de gevallen. Het moment is zeker niet het beste: de strijd tegen de criminaliteit van immigranten en armen neemt toe, maar wat hebben we te verliezen? Waarschijnlijk zullen we niet veel bekomen, maar de mannen en vrouwen die strijden winnen altijd, ook wanneer ze verliezen. De levenslang veroordeelden kunnen de hoop verliezen (en velen hebben die al verloren), maar vele anderen zullen nooit de kracht om te strijden verliezen.

Onder de levenslang veroordeelden van nu waait een andere wind. Wij zijn geen stille en passieve medeplichtigen meer van onze bewakers. Velen onder
ons, zonder ooit buiten te komen, zitten hier al tussen de 20 en de 30 jaar: de tijd gaat voorbij, de eerste jaren in de gevangenis vreet je niet veel uit, je denkt dat er altijd tijd zal zijn, maar nu zijn we wakker geworden omdat we zien dat we geen tijd meer hebben. Wij willen het zelf verwezenlijken, met onze eigen krachten, onze hoop en daarom zijn sommigen onder ons bereid om de hongerdood te sterven. De strijd houdt je jong en levend, wij zijn het moe ouder te worden zonder iets te doen. Wij willen gewoon weten wanneer onze straf zal eindigen. Ook wij gaan akkoord met de zekerheid van een straf, maar daar stopt het niet, wij vragen ook zekerheid over het eind van een straf. Ook wij, levenslang veroordeelden, willen een kalender in onze cel hebben om met een kruisje de dagen, maanden, jaren die voorbijgaan door te strepen. Je kan niet voor altijd verantwoordelijk blijven: alles moet een begin en een einde hebben.

Het woord wet komt van het Griekse nomos: verdelen, ordenen en meten... maar hoe kan je een levenslange straf meten? Een levenslange veroordeling
heeft geen enkele functie, het is de wraak van de krachtigen, de winnaars, de menigte. Waarschijnlijk zal de politieke meerderheid in dit land wel tegen de afschaffing van levenslange veroordeling zijn, maar de geschiedenis loopt over van voorbeelden die aantonen dat ze zich vergissen. Met velen zijn betekent op zich niet dat je gelijk hebt. De levenslang veroordeelden denken dat als ze gewoon voortgaan zonder iets te doen, als ze gewoon blijven eten dat ze dan nooit een toekomst zullen hebben. Zij denken dat ze niet meer weten wie ze zijn, waar ze zijn en evenmin waar ze naartoe gaan. Ze kennen geen morgen, ze hebben alleen maar een verleden dat niet voorbijgaat en lopen met de dood om te sterven.

"Nu hebben we het moeilijkste bewijs van onze confrontatie. De duivel wil dat het compromis en het lijden die ons wachten op een of andere manier gerecompenseerd worden. Beeld je in dat alle levenslang gestraften samen met ons een hongerstaking voor onbesliste duur beginnen in dit rotland?
Verdomde holle koppen, dit is een meer dan unieke gelegenheid om eindelijk iets concreet te bekomen. Velen denken daarentegen dat aan zichzelf wat
betreft hun nutteloze fysieke integriteit. Gezien de tijden, is het gemakkelijk te voorzien dat met dit systeem voor ons het meest waarschijnlijke is dat we uit een ijzeren cel gehaald worden om automatisch naar een houten cel gebracht te worden."

"Voor ons levenslang veroordeelden bestaat geen hoop, de enige hoop die we hebben is de strijd."

"Beeld je in... dat het ons goed gaat en dat we sterven van de honger... hoe zeer de rest van de gevangenen ons zullen benijden als ze ons zien gaan voor hen. Veel geluk voor allen."

"Iemand die een delict begaan heeft, moet niet stikken achter de tralies van de gevangenis waar hij met het verloop van de tijd zonder krachten achterblijft, maar tenminste opstaan."

Camelo Musumeci, gevangenis van Spoleto, november 2007.

*Tweedaagse bijeenkomst in Napels, Italie*
*Levenslange veroordeling afschaffen kan, de gevangenis vernietigen moet! *

De laatste weken kwam er een kwestij bovendrijven die volgens ons niet onderschat mag worden. Er broeit, de facto, een nieuwe golf in de Italiaanse gevangenissen die haar oorsprong vindt in het probleem van de levenslange veroordeling.

Een voorstel dat al even direct als spontaan van de levenslang veroordeelden zelf komt die vanaf 1 december in grote getale een hongerstaking zullen beginnen om de afschaffing van "einde van de straf; nooit" te bekomen. Momenteel zijn er zo'n 700 levenslang veroordeelden die zullen deelnemen en meer dan 4200 andere gevangenen, familieleden, vrienden en solidairen in het algemeen. Onder de gevangenen die aangekondigd hebben aan dit voorstel deel te nemen zijn er bovendien een aantal die verklaren een hongerstaking te willen beginnen totdat hun eis aanvaard wordt, en als het nodig zou zijn tot aan de dood.

Omwille van de radicale en spontane connotatie die in vele aspecten dit protest kenmerkt, solidariseren wij ons met de gevangenen die strijden. Uiteraard dringen een aantal meer diepgaande bedenkingen over de doelen en de strijdmethodes zich op, ook om beter te begrijpen of en hoe we dit protest kunnen steunen.

Het spreekt voor zich dat we als anarchisten het specifieke en eisenkarakter van dit protest niet kunnen negeren. Het is bijna overbodig om de intentie die sinds altijd onze strijd tegen alle gevangenissen aanvuurt te herhalen: wij willen de gevangenissen met de grond gelijk gemaakt zien samen met het hele systeem van ontbering-repressie-opsluiting die de hele maatschappij karakteriseert. In die zin lijkt een strijd die gedeeltelijke veranderingen (op een bepaalde manier dus verbeteringen) wil bekomen binnen deze stronthoop zoals bijvoorbeeld de afschaffing van de levenslange veroordeling in de zin dat elke straf een zeker einde kent, in te gaan tegen onze verlangens. E?n van de twijfels die daarom dagen komt voort uit het feit dat we in de toekomst misschien zouden kunnen komen tot resultaten die niets van zien hebben met de vernietiging van het gevangenissysteem maar een erbarmelijke versterking zouden zijn van het
democratische gelaat van de Staat. De Staat zou dan haar voordeel kunnen doen met het feit dat ze een onmenselijke vorm van bestraffing zoals de
levenslange veroordeling heeft afgeschaft, die misschien omgevormd heeft tot een vastgelegd aantal jaren opsluiting. Op die manier zou er volgens
ons niets opgelost zijn omdat in elk geval de contradictie die de gevangenis is levend blijft.

Dit gezegd zijnde kunnen we er niet zeker van zijn dat voor diegenen die deze strijd opbouwen met de intentie haar vooruit te stuwen, dat de zaken zo staan. Op z'n minst vanuit een praktisch oogpunt, gegeven dat voor een levenslang veroordeelde de wetenschap dat hij of zij vroeg of laat uit de gevangenis zal komen, niettemin een verandering van vooruitzichten is die er toe doet. Die verandering kan een geldig motief zijn om met alle eigen krachten te strijden en terug te leven. Wij hebben een diepe achting voor deze individuen die er ondanks hun omstandigheid van levenslang gevangene, ertoe komen de motivaties te vinden die hen toelaten het hoofd niet te laten hangen, te rebelleren tegen een realiteit die wil dat ze afgezonderde onderworpenen zijn, levende doden die zelfs niet het besef hebben dat ze leven. Wij vinden het van fundamenteel belang dat er in de gevangenissen individuen zijn die een diepe woede koesteren tegen diegenen die hen opsluiten en die zich met vastberadenheid roeren om hun levens terug toe te eigenen. Vanuit onze visie kan dit een goed vertrekpunt zijn
opdat de omstandigheden niet voor een gedeeltelijke, maar een radicale verandering van niet alleen het gevangenissysteem maar al het bestaande ontstaan.

We moeten bovendien ook dit zeggen. Momenteel wordt het gerecht en de publieke opinie zwaar be?nvloed door de media die wij zien als een solide instrument van de overheersing. Er komen alsmaar meer 'terechtstellers' op de proppen. Een protest als dit kan, ondanks haar specifieke karakter, een
samenhangend moment van breuk zijn. Breken met de logica van de noodzakelijkheid van straf als oplossing die voortzetting van het delict tegenhoudt. A priori afstand nemen van deze strijd (ondanks haar eisenkarakter) kan om die redenen naar onze overtuiging een zware vergissing zijn. Het zou kunnen dat we de mogelijkheid om te interageren met en te groeien als referentie voor een realiteit die in ieder geval binnen de gevangenissen handelt en vecht tegen het gevangenissysteem.

Wat het instrument van de hongerstaking betreft, respecteren wij de individuele strijdkeuzes, hoewel we niet houden van het martelaarschap en de zelfverminking als bewuste praktijk. Wij verkiezen zeker dat diegene die vecht om de vrijheid te bekomen zich altijd fysiek en mentaal goed in vorm is en dat, als er doden moeten zijn, die niet vallen tussen de uitgebuitenen die zich rebelleren. Niettemin mogen we niet vergeten of ontkennen dat voor een democratische staatsvorm zoals de Italiaanse, het kan zijn dat het erg hinderlijk of lastig is om het feit dat ze een zeker aantal mensen laat sterven in de gevangenis te moeten verantwoorden. Dit zou aantonen dat de Staat er zelfs niet in slaagt op een volmaakte manier de plaatsen waar de institutioniele controle totaal zou moeten zijn onder controle te houden, maar vooral zou dit haar democratische masker afrukken dat de gevangenis voorstelt als een plaats van heropvoeding en resocialisatie en niet als uitroeiingskamp.

Het lijkt ons daarom opportuun om na te denken over de mogelijkheid om de strijd van de levenslang veroordelden te steunen. Het is onze bedoeling deze discussie uit te diepen tijdens een tweedaagse samenkomst waar we vrijelijk kunnen discussi?ren over deze hypothese en over de meest geschikte manieren waarop we eventueel onze bijdrage kunnen doen. We willen de discussie aangaan met diegenen die onze spanning naar de vernietiging van alle gevangenissen en alle autoritarismen deelt. Onze uitnodiging is gericht naar alle anarchistische en anti-autoritaire individualiteiten die willen intervenieren tijdens de assemblee. We nodigen ook gevangenen die geinteresseerd zijn uit deel te nemen met een geschreven bijdrage en die op tijd op te sturen zodat we die met alle andere deelnemers kunnen bespreken.

De bijeenkomst vindt plaats in Napels (Italie) van 17 tot 18 november in de Via Ventaglieri.

Cassa Anarchica di Solidarieta Anticarceraria Anarchici Napoletani Latina

25 oktober 2007