| | Introductie | Nieuws | Contact | Steun & Adressen | Teksten | Achtergrond | Dossiers | |
Tijdens de 13 jaar dat hij gevangen zit, waarvan 11 onder het FIES regime,
is hij 37 keer overgeplaatst over de hele Spaanse staat. Over het algemeen
met speciale overplaatsingen onder streng toezicht. Roberto is besmet met
HIV, ook al zegt hij dat hij zich goed voelt, en er rest hem nog vijf jaar
gevangenis tot 9 september 2007.
Door zijn niet-ondergeschikte houding ten opzichte van de gevangenisrealiteit, door alle fouten van dit systeem aan de kaak te stellen (zowel die waarvan hij slachtoffer is geweest als die waar hij getuige van was) beschouwen we hem als een strijdbaar persoon. Dit is precies waarvoor hij wordt gestraft door dit penitentiair systeem en haar instellingen.
Voor de scheppers en verdedigers van de gevangenissen en hun systeem is het een veel te groot risico om iemand in de gevangenis te hebben die de realiteit aan de kaak stelt die men binnen de muren leeft. Vooral met de mogelijkheid dat zijn onthullingen op straat –buiten de muren- bekend zouden kunnen raken voor de hele maatschappij. Dit is bovenal een risico wanneer dit systeem zich kenmerkt door een houding die tegenstrijdig is met haar veronderstelde rehabiliterende en resocialiserende functie voor de gevangen personen.
De ‘Dirección General de Servicios Penitenciarios y Rehabilitación’ (Algemene Directie van Penitentiaire Diensten en Rehabilitatie), onderdeel van het Departement van Justitie van de Catalaanse overheid –vrucht van haar toename van bevoegdheden als autonome gemeenschap- speelt een belangrijke rol die bepalend is voor de situatie van Roberto: het systematisch toepassen van de 'verspreidingstactiek' vanaf het moment dat, zoals hij zelf zegt, ze hem niet konden kopen. Hij is een lastig persoon en voor hen is het van belang om hem te verwijderen. En wat is de beste manier om dat te doen voor een directie die haar eigen wetten niet naleeft? Precies! Door zich er boven te stellen!
De gevangeniswet stelt dat elke gevangene het recht heeft om zijn persoonlijke veroordeling uit te zitten in een gevangenis zo dicht mogelijk bij zijn normale woonplaats en bij dierbaren en familiale omgeving. Dit om te voorkomen dat zij sociaal ontworteld raken. Roberto, inwoner van Berguedà (Catalaanse Pyreneeën), is ontnomen van zijn familiebanden in Catalonië door de DGSPR, welke de deuren heeft gesloten voor zijn familie om te vermijden dat ze hem kunnen helpen. Ze hebben hen voorgelogen over hem en zijn situatie in de gevangenis, ze hebben hen misleid toen ze interesse toonden door ze op elke manier tegen te werken. Als toppunt van haar kwaadwillige houding, heeft deze directie een rapport opgesteld waarin ze durft te beweren dat Roberto geen familiale banden heeft in Catalonië. (Dit rapport is, behalve een keiharde leugen, gebruikt door de Síndic de Grèuges zelf –zonder ooit met zijn familieleden te zijn overlegd- om de versie van de DGSPR te bevestigen tegen een klacht die hen werd gestuurd over de situatie waarvan Roberto zelf het slachtoffer is). Op deze manier, en met het argument dat hij een problematisch en gevaarlijk gevangene is, houden ze hem weg van Catalonië, en daarmee van zijn familiale omgeving en de mensen die hem helpen en waarderen.
Niettemin wordt zijn huidige situatie, als gevangene in Palma de Mallorca, duidelijk gemarkeerd door deze houding van de DGSPR. Noch de Algemene Directie van Penitentiaire Instellingen in Madrid, noch de directie van de gevangenis in Palma weigeren zijn terugkeer naar Catalonië voor familiale hereniging. Sterker nog, zij zijn vóór deze terugkeer. Het is de DGSPR die dit weigert, en zich ertegen blijft verzetten. Dit is een schending van de rechten van Roberto en in tegenspraak met haar eigen wetten. Zij maakt de terugkeer naar Catalonië (en concreter nog naar zijn wens; de Modelo gevangenis in Barcelona) onmogelijk, dwars tegen de wettig gevestigde penitentiaire mechanismen in.
Welke persoon dan ook die zich in deze situatie bevindt, kan niet gevoelloos blijven voor deze situatie. Het onevenwicht in macht (de instelling tegenover het individu) en de ongezonde doelstelling van dit systeem, zijn van zodanige omvang dat ze een einde kunnen maken aan zowat elke vorm van menselijk verzet binnen de muren. Dit maakt brede solidariteit noodzakelijk om ondersteuning te bieden aan de persoon die vecht voor het respecteren van waardigheid en van mensenrechten, zowel van zichzelf als van alle andere onderdrukte personen in de gevangenissen die ook iedere dag strijden.
Vanuit de Penitentiaire Instelling (C.P.) van Palma
“Wij, FIES gevangenen in de eerstegraads van C.P. de Palma, hebben een akkoord bereikt om een onbepaalde wandelstaking te beginnen vanaf 15 mei. Dit doen we intensief naar andere acties en gevangenissen toe, om drie uitgangspunten te verzoeken. Daarmee eisen we terug waar het ons hier aan ontbreekt; zoals scholing, activiteiten, een degelijke medische behandeling, de JVP en opvoeders te kunnen zien. Want we brengen 21 uur in de cellen door zonder iets om te doen en te dingen naar wat voor soort activiteit dan ook. Ze behandelen ons hier alsof we eeuwig vergetenen zijn, geïsoleerd in elke betekenis en zonder enig middel, zonder iets aantrekkelijks, noch activiteiten. Terwijl het ons recht is dat deze ons toekomen.
Op het moment zijn wij M. Pontolillo, Moreno Lindez, Manuel Torres, Carlos Barrera, Roberto B. Catrino en vijf of zes andere kameraden die zich gaan aansluiten. Een stevige en solidaire omhelzing, en moed voor iedereen die strijdt voor het goede; je verzetten is overwinnen.
Tot de overwinning!"
April 2003
Door zijn niet-ondergeschikte houding ten opzichte van de gevangenisrealiteit, door alle fouten van dit systeem aan de kaak te stellen (zowel die waarvan hij slachtoffer is geweest als die waar hij getuige van was) beschouwen we hem als een strijdbaar persoon. Dit is precies waarvoor hij wordt gestraft door dit penitentiair systeem en haar instellingen.
Voor de scheppers en verdedigers van de gevangenissen en hun systeem is het een veel te groot risico om iemand in de gevangenis te hebben die de realiteit aan de kaak stelt die men binnen de muren leeft. Vooral met de mogelijkheid dat zijn onthullingen op straat –buiten de muren- bekend zouden kunnen raken voor de hele maatschappij. Dit is bovenal een risico wanneer dit systeem zich kenmerkt door een houding die tegenstrijdig is met haar veronderstelde rehabiliterende en resocialiserende functie voor de gevangen personen.
De ‘Dirección General de Servicios Penitenciarios y Rehabilitación’ (Algemene Directie van Penitentiaire Diensten en Rehabilitatie), onderdeel van het Departement van Justitie van de Catalaanse overheid –vrucht van haar toename van bevoegdheden als autonome gemeenschap- speelt een belangrijke rol die bepalend is voor de situatie van Roberto: het systematisch toepassen van de 'verspreidingstactiek' vanaf het moment dat, zoals hij zelf zegt, ze hem niet konden kopen. Hij is een lastig persoon en voor hen is het van belang om hem te verwijderen. En wat is de beste manier om dat te doen voor een directie die haar eigen wetten niet naleeft? Precies! Door zich er boven te stellen!
De gevangeniswet stelt dat elke gevangene het recht heeft om zijn persoonlijke veroordeling uit te zitten in een gevangenis zo dicht mogelijk bij zijn normale woonplaats en bij dierbaren en familiale omgeving. Dit om te voorkomen dat zij sociaal ontworteld raken. Roberto, inwoner van Berguedà (Catalaanse Pyreneeën), is ontnomen van zijn familiebanden in Catalonië door de DGSPR, welke de deuren heeft gesloten voor zijn familie om te vermijden dat ze hem kunnen helpen. Ze hebben hen voorgelogen over hem en zijn situatie in de gevangenis, ze hebben hen misleid toen ze interesse toonden door ze op elke manier tegen te werken. Als toppunt van haar kwaadwillige houding, heeft deze directie een rapport opgesteld waarin ze durft te beweren dat Roberto geen familiale banden heeft in Catalonië. (Dit rapport is, behalve een keiharde leugen, gebruikt door de Síndic de Grèuges zelf –zonder ooit met zijn familieleden te zijn overlegd- om de versie van de DGSPR te bevestigen tegen een klacht die hen werd gestuurd over de situatie waarvan Roberto zelf het slachtoffer is). Op deze manier, en met het argument dat hij een problematisch en gevaarlijk gevangene is, houden ze hem weg van Catalonië, en daarmee van zijn familiale omgeving en de mensen die hem helpen en waarderen.
Niettemin wordt zijn huidige situatie, als gevangene in Palma de Mallorca, duidelijk gemarkeerd door deze houding van de DGSPR. Noch de Algemene Directie van Penitentiaire Instellingen in Madrid, noch de directie van de gevangenis in Palma weigeren zijn terugkeer naar Catalonië voor familiale hereniging. Sterker nog, zij zijn vóór deze terugkeer. Het is de DGSPR die dit weigert, en zich ertegen blijft verzetten. Dit is een schending van de rechten van Roberto en in tegenspraak met haar eigen wetten. Zij maakt de terugkeer naar Catalonië (en concreter nog naar zijn wens; de Modelo gevangenis in Barcelona) onmogelijk, dwars tegen de wettig gevestigde penitentiaire mechanismen in.
Welke persoon dan ook die zich in deze situatie bevindt, kan niet gevoelloos blijven voor deze situatie. Het onevenwicht in macht (de instelling tegenover het individu) en de ongezonde doelstelling van dit systeem, zijn van zodanige omvang dat ze een einde kunnen maken aan zowat elke vorm van menselijk verzet binnen de muren. Dit maakt brede solidariteit noodzakelijk om ondersteuning te bieden aan de persoon die vecht voor het respecteren van waardigheid en van mensenrechten, zowel van zichzelf als van alle andere onderdrukte personen in de gevangenissen die ook iedere dag strijden.
Vanuit de Penitentiaire Instelling (C.P.) van Palma
“Wij, FIES gevangenen in de eerstegraads van C.P. de Palma, hebben een akkoord bereikt om een onbepaalde wandelstaking te beginnen vanaf 15 mei. Dit doen we intensief naar andere acties en gevangenissen toe, om drie uitgangspunten te verzoeken. Daarmee eisen we terug waar het ons hier aan ontbreekt; zoals scholing, activiteiten, een degelijke medische behandeling, de JVP en opvoeders te kunnen zien. Want we brengen 21 uur in de cellen door zonder iets om te doen en te dingen naar wat voor soort activiteit dan ook. Ze behandelen ons hier alsof we eeuwig vergetenen zijn, geïsoleerd in elke betekenis en zonder enig middel, zonder iets aantrekkelijks, noch activiteiten. Terwijl het ons recht is dat deze ons toekomen.
Op het moment zijn wij M. Pontolillo, Moreno Lindez, Manuel Torres, Carlos Barrera, Roberto B. Catrino en vijf of zes andere kameraden die zich gaan aansluiten. Een stevige en solidaire omhelzing, en moed voor iedereen die strijdt voor het goede; je verzetten is overwinnen.
Tot de overwinning!"
April 2003