| | Introductie | Nieuws | Contact | Steun & Adressen | Teksten | Achtergrond | Dossiers | |
Op 28 september heeft de rechter in Aachen, Duitsland, Gabriel Pombo da Silva, Jose Fernandez Delgado, Bart de Geeter en Begona Pombo da Silva veroordeeld na een ellenlang proces wat niet eerder is voltrokken tegen anarchisten in deze regio. Achtereenvolgens zullen zij nog 13, 14 en drieënhalf jaar achter de tralies moeten doorbrengen.
Het proces bleek een spektakel dat zijn weerga niet kent. De dagen in de rechtbank voltrokken zich volgens een vast patroon wat een vergelijking met een theater geheel op zijn plaats maakt. Het plot was vooraf vastgesteld, alleen de inhoud ontbrak.
De zittingen werden iedere keer bijgewoond door een groep betrokken anarchisten uit heel Europa die steeds naar Aachen afreisden om de kameraden te ondersteunen. Voor de gevangenen waren deze dagen zwaar omdat zij geblinddoekt en geketend met grote snelheid in pantserwagens werden vervoerd naar de rechtbank. Deze behandeling viel de gevangenen zowel fysiek als mentaal erg zwaar gezien hun voorgeschiedenis van jarenlange folter in de Spaanse isolatiegevangenissen. Daarnaast werden ook de toeschouwers onderworpen aan een strikte veiligheidsprocedure waarbij iedere entrée van de zaal reden was voor een uitgebreide fouillering en kopie van identiteitsdocumenten.
Rechter Nohl sprak in zijn slotpleidooi zijn afschuw uit over de steun van buiten die aan de gevangenen werd gegeven en de minachting voor het gerecht dat hieraan gekoppeld was. Tevens was hij verwonderd over de uitgebreide informatie over het proces die sympathisanten naar buiten brachten na iedere zitting. Voor hem zijn de gevangenen immers niet meer dan criminelen zonder moraal. Vanuit dat perspectief richtte hij zich ook tot het leger advocaten van de aangeklaagden en deelde hen mee absoluut geen begrip te hebben voor de wijze waarop zij tevergeefs hebben geprobeerd een politiek proces te maken van een, voor hem, gangbaar strafproces. Voor ons als solidariteitsgroep is het echter juist deze rechter zelf die ervoor heeft gezorgd dat dit een politiek proces is geworden door het internationaal driehoeksonderzoek naar anarchisten in Duitsland, Spanje en België voorafgaand aan het proces. Net als het totaal negeren van alle bewijsmateriaal uit Spanje over de geschiedenis van Gabriel en Jose. Evenzeer als het gijzelen van Bart terwijl steeds is gebleken dat hij geen actieve rol heeft gespeeld in het verhaal. De witte folter van de kameraden binnen en de intimidatie van kameraden buiten. In alle opzichten heeft Nohl ervoor gezorgd dat dit een politiek proces is geworden. Alleen het gerecht zelf en de gerechtigheid die zij niet wil laten gelden maakt dit alles een politieke sage.
Het spektakel is nog lang niet voorbij want de kameraden zullen nu pas aan de werkelijke krachtmeting beginnen; de detentie. Wij voelen er weinig voor om het hele proces hier uit te lichten omdat het niets anders was dan een poppenkast. Deze ruimte willen wij liever gebruiken om een aspect van onze anarchistische strijd onder het licht te nemen, namelijk de solidariteit. Met name die omtrent deze zaak.
Eén van de aanklachten die gemaakt zijn tegen Bart, Gabriel en Jose is de gijzeling van twee personen bij een benzinestation aan de grens tussen Belgie en Duitsland. Zij probeerden hiermee te ontsnappen aan een politiecontrole en de vanzelfsprekende arrestatie.
Wij zijn het niet noodzakelijkerwijs eens met deze gijzeling en erkennen de gevolgen voor de gegijzelden. Zij zijn immers nog altijd getraumatiseerd en staan onder psychologische behandeling. Toch is dit geen reden voor ons om actieve solidariteit te tonen met onze kameraden met wie we een diepe verbintenis voelen.
Vanuit ons perspectief als solidariteitsgroep is het niet een vereiste om volledig achter de daad van een persoon te kunnen staan om deze toch te kunnen ondersteunen. Wij weigeren namelijk om alles zwart en wit te schilderen. Voor ons is het veel belangrijker om de sociale context onder ogen te zien en te reflecteren op dingen die zijn gebeurd. Daarvoor moeten we verschillende realiteiten erkennen in het persoonlijke leven van mensen. Net zoals dat we de sociale en politieke situatie in andere streken in beschouwing moeten nemen. Zelfs wanneer die situaties totaal verschillen van de realiteit zoals wij die hier ervaren.
Voor de ondersteuning van de kameraden in Aachen betekent dit dat we de aandacht dienen te vestigen op de situatie in de Spaanse gevangenissen, en het FIES regime in het bijzonder, waar zowel Gabriel als Jose zwaar onder geleden hebben.
Hetgeen dat is gebeurd op 28 juni vorig jaar kunnen we niet zomaar isoleren van deze realiteit. Hun ervaring van jarenlange gevangenschap en folter moeten we onder ogen komen om te begrijpen waarom zij hebben getracht zich niet langer als slachtoffer op te stellen. Wanneer we een gijzeling bekritiseren zouden we ook het structurele kader van geweld moeten bekritiseren. De vrijheid om te handelen is immers dusdanig aan regels onderworpen dat men soms gedwongen wordt om geweld te gebruiken om er niet zelf het slachtoffer van te worden. In principe is het juist dat libertaire uitgangspunten niet logischerwijze verkregen kunnen worden door geweld of het dreigen ermee tegen onschuldige personen. Uiteraard kan het ook niet als een doel op zich beschouwd worden.
De realiteit dwingt ons echter om bepaalde omstandigheden te aanschouwen en daarop te reflecteren in plaats van libertaire principes op een orthodoxe manier toe te passen.
De ideologie is een manifestatie van het pragmatisch denken wat veiligheid biedt. Haar omschrijving maakt dat we oordelen kunnen vellen zonder discussie aan te hoeven gaan. De confrontatie met de realiteit mag echter niet verworden tot een storende factor die het eigen politiek denken belemmert, maar zou de basis moeten zijn van de ontwikkeling van de politiek. Het handelen ter verdediging van de eigen en collectieve vrijheid met waardigheid is daar een logisch gevolg van.
Als we het zo bekijken, lijken de gegijzelden een rol van ´dubbel slachtoffer´ te vervullen. Enerzijds zijn zij met wapens gedwongen iets tegen hun vrije wil te doen. Anderzijds zijn zij niet alleen het slachtoffer geworden van de anarchisten, maar ook van de sociale conflicten die uiteindelijk tot hun spijtige situatie hebben geleid. Hierdoor moeten we niet verbaasd zijn over het feit dat de staat niet om deze slachtoffers geeft,maar hen enkel gebruikt om de gevangenen te kunnen veroordelen.
In Aachen is een politiek conflict ontstaan dat in eerste instantie is voortgekomen uit een sociaal conflict. Zodra een sociaal conflict wordt erkend, wordt het volgens ons namelijk een politiek conflict. Als men er in slaagt om de redenen voor een sociaal conflict te herkennen, wordt het mogelijk om het verzet tijdens dit conflict te kunnen ondersteunen.
Deze erkenning heeft de kameraden in Aachen ertoe gezet om los van elkaar een afkeer te ontwikkelen van het autoritaire systeem en warenmaatschappij. Uiteindelijk vonden zij elkaar in de anarchie.
We kunnen zien dat de bepalende factoren voor de gebeurtenissen in Aachen niet plotseling tot stand kwamen maar lang daarvoor. De jaren van gevangenschap zijn wellicht niet eens bepalend gebleken daarin maar een verlangen naar een volledige vrijheid voor de maatschappij.
Het vereist geen uitgebreide analyse om te realiseren dat het kapitalisme, als obstakel voor vrijheid, niet vanzelf zal verdwijnen maar vernietigd moet worden. De staat vervult haar rol als beschermer van dit systeem op een uiterst agressieve manier mede door het bezitten van een monopolie op geweld.
Het meest pijnlijke geweld is verbonden aan de onthouding van de meest oprechte vrijheid om te beslissen over het eigen bestaan. Het autoritaire kapitalisme voert deze aanval consequent uit, maar stuit op weinig weerstand. Wanneer men weigert deze onderwerping te accepteren spreken we liever over het toepassen van zelfverdediging dan geweld. Hoewel de terminologie zich veelal omgekeerd wordt gebruikt. Zelfverdediging benadrukt voor ons namelijk de eigen integriteit, terwijl geweld associaties oproept met een eenzijdig ingrijpen. Zelfverdediging kan wat ons betreft omschreven worden als de weigering van assimilatie; een totale onderwerping aan de moraal.
Tijdens hun lange detentie hebben Gabriel en Jose letterlijk aan den lijve ondervonden hoe het monopolie van geweld zich kan keren tegen ieder die zich verzet. Zij kregen het bewijs in een van de meest verschrikkelijke vorm gepresenteerd; de folter.
Op basis van hun verklaringen en brieven naar buiten toe geloven wij dat de onterende ervaringen hen ertoe hebben gezet om willekeurige voorbijgangers onder dwang mee te voeren. Dit om een vlucht te zoeken uit hun hopeloze situatie. Wat gebeurd is komt voort uit deze specifieke situatie en kan daarom niet beschouwd worden als een doelbewuste libertaire tactiek.
Wij weigeren te spreken over een moraal waaraan een anarchist zich te aller tijde dient te houden. De realiteit waarmee we iedere dag geconfronteerd worden is niet een logica die nooit aan verandering onderheven is. Steeds weer zullen we gedwongen zijn te anticiperen op onze eigen ontwikkeling en die van de maatschappij waarin we ons bewegen. Het pragmatisme van een beweging zet ons vast en weerhoudt de vrije geest ook dusdanig te functioneren.
Zodoende nemen de abstracties waarin velen spreken de fundamenten weg van actieve solidariteit met kameraden die risico´s hebben genomen zich te wagen aan de illegaliteit. De anarchie is niet een voorgeschreven patroon waarbinnen we op en neer kunnen bewegen. Het is de reflectie van het leven en de wijze waarop we daar zonder autoriteit, maar met elkaar, vorm aan kunnen geven. Vandaag marginaliseren we ons echter steeds verder door in abstracte termen te praten over wat ons bezighoudt. De anarchie kan zich elke dag voltrekken wanneer ieder daar bereid voor is te strijden. Die strijd betekent voor sommigen een protest of sabotage. Anderen daarentegen kiezen voor de clandestiniteit en vallen het systeem direct aan daar waar de klappen het hardst gevoeld worden. Weer een andere groep heeft de vrijheid op moeten geven voor hun deel aan deze strijd en is in de gevangenis beland. Deze laatsten zijn het die de onderdrukking voelen en er toch in slagen het hoofd op te houden. Voor hen is het belangrijk dat wij niet verzanden in een dialoog over politiek correct handelen. Het organiseren van een integere ondersteuning is wat zij nodig hebben, niet een moraliserende achterban die acties veroordelen zonder de sociale realiteit te erkennen.
Gabriel en Jose, waar we in dit artikel over spreken, zijn in eerste instantie niet de gevangenis in gedraaid als overtuigde anarchisten. Als sociale rebel hebben zij kennis gemaakt met de andere kant van het systeem en zijn daardoor meer bewust geworden van de verhoudingen binnen het kapitalisme. Voor ons is die ervaring echter van groot belang omdat de twee kameraden niet zijn beïnvloed door theoretici maar door de realiteit. Dat wordt tevens onderschreven door het eerste communique van het Collectief van Gevangenen in Isolatie in Soto del Real,Madrid uit 1999 dat vooraf ging aan een gecoördineerde zware strijd binnen de verborgen FIES modules. “Voor dit alles moeten we ons bewust worden van één ding. Of we nu drugsgebruikers, dieven of anarchisten of wat dan ook zijn, wij zijn gevangenen omdat wij de realiteit die zij aan ons willen opdringen niet aanvaarden. Ieder van ons, op zijn/haar eigen manier, is in opstand gekomen tegen het miserabele bestaan dat hem/haar wordt aangeboden door een samenleving die wegzinkt in de stront. Daarom hebben we ons laten verleiden door de valstrik van de drugs, daarom hebben we een wapen in de hand genomen, en vooral daarom ondergaan we de repressie. Dat zijn onbetwistbare feiten. Laten we ons niet verliezen in politieke theorieën of in redevoeringen. Laten we strijden tegen elke vorm van dwang, soms vertrekkend van nogal wat tegenstellingen, maar steeds van een waarheid en een zekerheid die niemand ons kan ontnemen.”
De pijn en vernedering die de bajes met zich meebrengt is voor velen inderdaad een abstractie, maar wordt concreet door onze kameraden die wegrotten in de kerkers van de staat. Wij, als opstandige anarchisten, zullen onze rug nooit toekeren naar ieder die zich een weg probeert te knokken door de muren heen. Er is geen ideologie die de verbintenis met een kameraad kan beschrijven. Net zo min kan het haar verbieden…
Voor meer informatie over de gevangen kameraden en het hele proces zie de uitgebreide website: www.escapeintorebellion.info
Het proces bleek een spektakel dat zijn weerga niet kent. De dagen in de rechtbank voltrokken zich volgens een vast patroon wat een vergelijking met een theater geheel op zijn plaats maakt. Het plot was vooraf vastgesteld, alleen de inhoud ontbrak.
De zittingen werden iedere keer bijgewoond door een groep betrokken anarchisten uit heel Europa die steeds naar Aachen afreisden om de kameraden te ondersteunen. Voor de gevangenen waren deze dagen zwaar omdat zij geblinddoekt en geketend met grote snelheid in pantserwagens werden vervoerd naar de rechtbank. Deze behandeling viel de gevangenen zowel fysiek als mentaal erg zwaar gezien hun voorgeschiedenis van jarenlange folter in de Spaanse isolatiegevangenissen. Daarnaast werden ook de toeschouwers onderworpen aan een strikte veiligheidsprocedure waarbij iedere entrée van de zaal reden was voor een uitgebreide fouillering en kopie van identiteitsdocumenten.
Rechter Nohl sprak in zijn slotpleidooi zijn afschuw uit over de steun van buiten die aan de gevangenen werd gegeven en de minachting voor het gerecht dat hieraan gekoppeld was. Tevens was hij verwonderd over de uitgebreide informatie over het proces die sympathisanten naar buiten brachten na iedere zitting. Voor hem zijn de gevangenen immers niet meer dan criminelen zonder moraal. Vanuit dat perspectief richtte hij zich ook tot het leger advocaten van de aangeklaagden en deelde hen mee absoluut geen begrip te hebben voor de wijze waarop zij tevergeefs hebben geprobeerd een politiek proces te maken van een, voor hem, gangbaar strafproces. Voor ons als solidariteitsgroep is het echter juist deze rechter zelf die ervoor heeft gezorgd dat dit een politiek proces is geworden door het internationaal driehoeksonderzoek naar anarchisten in Duitsland, Spanje en België voorafgaand aan het proces. Net als het totaal negeren van alle bewijsmateriaal uit Spanje over de geschiedenis van Gabriel en Jose. Evenzeer als het gijzelen van Bart terwijl steeds is gebleken dat hij geen actieve rol heeft gespeeld in het verhaal. De witte folter van de kameraden binnen en de intimidatie van kameraden buiten. In alle opzichten heeft Nohl ervoor gezorgd dat dit een politiek proces is geworden. Alleen het gerecht zelf en de gerechtigheid die zij niet wil laten gelden maakt dit alles een politieke sage.
Het spektakel is nog lang niet voorbij want de kameraden zullen nu pas aan de werkelijke krachtmeting beginnen; de detentie. Wij voelen er weinig voor om het hele proces hier uit te lichten omdat het niets anders was dan een poppenkast. Deze ruimte willen wij liever gebruiken om een aspect van onze anarchistische strijd onder het licht te nemen, namelijk de solidariteit. Met name die omtrent deze zaak.
Eén van de aanklachten die gemaakt zijn tegen Bart, Gabriel en Jose is de gijzeling van twee personen bij een benzinestation aan de grens tussen Belgie en Duitsland. Zij probeerden hiermee te ontsnappen aan een politiecontrole en de vanzelfsprekende arrestatie.
Wij zijn het niet noodzakelijkerwijs eens met deze gijzeling en erkennen de gevolgen voor de gegijzelden. Zij zijn immers nog altijd getraumatiseerd en staan onder psychologische behandeling. Toch is dit geen reden voor ons om actieve solidariteit te tonen met onze kameraden met wie we een diepe verbintenis voelen.
Vanuit ons perspectief als solidariteitsgroep is het niet een vereiste om volledig achter de daad van een persoon te kunnen staan om deze toch te kunnen ondersteunen. Wij weigeren namelijk om alles zwart en wit te schilderen. Voor ons is het veel belangrijker om de sociale context onder ogen te zien en te reflecteren op dingen die zijn gebeurd. Daarvoor moeten we verschillende realiteiten erkennen in het persoonlijke leven van mensen. Net zoals dat we de sociale en politieke situatie in andere streken in beschouwing moeten nemen. Zelfs wanneer die situaties totaal verschillen van de realiteit zoals wij die hier ervaren.
Voor de ondersteuning van de kameraden in Aachen betekent dit dat we de aandacht dienen te vestigen op de situatie in de Spaanse gevangenissen, en het FIES regime in het bijzonder, waar zowel Gabriel als Jose zwaar onder geleden hebben.
Hetgeen dat is gebeurd op 28 juni vorig jaar kunnen we niet zomaar isoleren van deze realiteit. Hun ervaring van jarenlange gevangenschap en folter moeten we onder ogen komen om te begrijpen waarom zij hebben getracht zich niet langer als slachtoffer op te stellen. Wanneer we een gijzeling bekritiseren zouden we ook het structurele kader van geweld moeten bekritiseren. De vrijheid om te handelen is immers dusdanig aan regels onderworpen dat men soms gedwongen wordt om geweld te gebruiken om er niet zelf het slachtoffer van te worden. In principe is het juist dat libertaire uitgangspunten niet logischerwijze verkregen kunnen worden door geweld of het dreigen ermee tegen onschuldige personen. Uiteraard kan het ook niet als een doel op zich beschouwd worden.
De realiteit dwingt ons echter om bepaalde omstandigheden te aanschouwen en daarop te reflecteren in plaats van libertaire principes op een orthodoxe manier toe te passen.
De ideologie is een manifestatie van het pragmatisch denken wat veiligheid biedt. Haar omschrijving maakt dat we oordelen kunnen vellen zonder discussie aan te hoeven gaan. De confrontatie met de realiteit mag echter niet verworden tot een storende factor die het eigen politiek denken belemmert, maar zou de basis moeten zijn van de ontwikkeling van de politiek. Het handelen ter verdediging van de eigen en collectieve vrijheid met waardigheid is daar een logisch gevolg van.
Als we het zo bekijken, lijken de gegijzelden een rol van ´dubbel slachtoffer´ te vervullen. Enerzijds zijn zij met wapens gedwongen iets tegen hun vrije wil te doen. Anderzijds zijn zij niet alleen het slachtoffer geworden van de anarchisten, maar ook van de sociale conflicten die uiteindelijk tot hun spijtige situatie hebben geleid. Hierdoor moeten we niet verbaasd zijn over het feit dat de staat niet om deze slachtoffers geeft,maar hen enkel gebruikt om de gevangenen te kunnen veroordelen.
In Aachen is een politiek conflict ontstaan dat in eerste instantie is voortgekomen uit een sociaal conflict. Zodra een sociaal conflict wordt erkend, wordt het volgens ons namelijk een politiek conflict. Als men er in slaagt om de redenen voor een sociaal conflict te herkennen, wordt het mogelijk om het verzet tijdens dit conflict te kunnen ondersteunen.
Deze erkenning heeft de kameraden in Aachen ertoe gezet om los van elkaar een afkeer te ontwikkelen van het autoritaire systeem en warenmaatschappij. Uiteindelijk vonden zij elkaar in de anarchie.
We kunnen zien dat de bepalende factoren voor de gebeurtenissen in Aachen niet plotseling tot stand kwamen maar lang daarvoor. De jaren van gevangenschap zijn wellicht niet eens bepalend gebleken daarin maar een verlangen naar een volledige vrijheid voor de maatschappij.
Het vereist geen uitgebreide analyse om te realiseren dat het kapitalisme, als obstakel voor vrijheid, niet vanzelf zal verdwijnen maar vernietigd moet worden. De staat vervult haar rol als beschermer van dit systeem op een uiterst agressieve manier mede door het bezitten van een monopolie op geweld.
Het meest pijnlijke geweld is verbonden aan de onthouding van de meest oprechte vrijheid om te beslissen over het eigen bestaan. Het autoritaire kapitalisme voert deze aanval consequent uit, maar stuit op weinig weerstand. Wanneer men weigert deze onderwerping te accepteren spreken we liever over het toepassen van zelfverdediging dan geweld. Hoewel de terminologie zich veelal omgekeerd wordt gebruikt. Zelfverdediging benadrukt voor ons namelijk de eigen integriteit, terwijl geweld associaties oproept met een eenzijdig ingrijpen. Zelfverdediging kan wat ons betreft omschreven worden als de weigering van assimilatie; een totale onderwerping aan de moraal.
Tijdens hun lange detentie hebben Gabriel en Jose letterlijk aan den lijve ondervonden hoe het monopolie van geweld zich kan keren tegen ieder die zich verzet. Zij kregen het bewijs in een van de meest verschrikkelijke vorm gepresenteerd; de folter.
Op basis van hun verklaringen en brieven naar buiten toe geloven wij dat de onterende ervaringen hen ertoe hebben gezet om willekeurige voorbijgangers onder dwang mee te voeren. Dit om een vlucht te zoeken uit hun hopeloze situatie. Wat gebeurd is komt voort uit deze specifieke situatie en kan daarom niet beschouwd worden als een doelbewuste libertaire tactiek.
Wij weigeren te spreken over een moraal waaraan een anarchist zich te aller tijde dient te houden. De realiteit waarmee we iedere dag geconfronteerd worden is niet een logica die nooit aan verandering onderheven is. Steeds weer zullen we gedwongen zijn te anticiperen op onze eigen ontwikkeling en die van de maatschappij waarin we ons bewegen. Het pragmatisme van een beweging zet ons vast en weerhoudt de vrije geest ook dusdanig te functioneren.
Zodoende nemen de abstracties waarin velen spreken de fundamenten weg van actieve solidariteit met kameraden die risico´s hebben genomen zich te wagen aan de illegaliteit. De anarchie is niet een voorgeschreven patroon waarbinnen we op en neer kunnen bewegen. Het is de reflectie van het leven en de wijze waarop we daar zonder autoriteit, maar met elkaar, vorm aan kunnen geven. Vandaag marginaliseren we ons echter steeds verder door in abstracte termen te praten over wat ons bezighoudt. De anarchie kan zich elke dag voltrekken wanneer ieder daar bereid voor is te strijden. Die strijd betekent voor sommigen een protest of sabotage. Anderen daarentegen kiezen voor de clandestiniteit en vallen het systeem direct aan daar waar de klappen het hardst gevoeld worden. Weer een andere groep heeft de vrijheid op moeten geven voor hun deel aan deze strijd en is in de gevangenis beland. Deze laatsten zijn het die de onderdrukking voelen en er toch in slagen het hoofd op te houden. Voor hen is het belangrijk dat wij niet verzanden in een dialoog over politiek correct handelen. Het organiseren van een integere ondersteuning is wat zij nodig hebben, niet een moraliserende achterban die acties veroordelen zonder de sociale realiteit te erkennen.
Gabriel en Jose, waar we in dit artikel over spreken, zijn in eerste instantie niet de gevangenis in gedraaid als overtuigde anarchisten. Als sociale rebel hebben zij kennis gemaakt met de andere kant van het systeem en zijn daardoor meer bewust geworden van de verhoudingen binnen het kapitalisme. Voor ons is die ervaring echter van groot belang omdat de twee kameraden niet zijn beïnvloed door theoretici maar door de realiteit. Dat wordt tevens onderschreven door het eerste communique van het Collectief van Gevangenen in Isolatie in Soto del Real,Madrid uit 1999 dat vooraf ging aan een gecoördineerde zware strijd binnen de verborgen FIES modules. “Voor dit alles moeten we ons bewust worden van één ding. Of we nu drugsgebruikers, dieven of anarchisten of wat dan ook zijn, wij zijn gevangenen omdat wij de realiteit die zij aan ons willen opdringen niet aanvaarden. Ieder van ons, op zijn/haar eigen manier, is in opstand gekomen tegen het miserabele bestaan dat hem/haar wordt aangeboden door een samenleving die wegzinkt in de stront. Daarom hebben we ons laten verleiden door de valstrik van de drugs, daarom hebben we een wapen in de hand genomen, en vooral daarom ondergaan we de repressie. Dat zijn onbetwistbare feiten. Laten we ons niet verliezen in politieke theorieën of in redevoeringen. Laten we strijden tegen elke vorm van dwang, soms vertrekkend van nogal wat tegenstellingen, maar steeds van een waarheid en een zekerheid die niemand ons kan ontnemen.”
De pijn en vernedering die de bajes met zich meebrengt is voor velen inderdaad een abstractie, maar wordt concreet door onze kameraden die wegrotten in de kerkers van de staat. Wij, als opstandige anarchisten, zullen onze rug nooit toekeren naar ieder die zich een weg probeert te knokken door de muren heen. Er is geen ideologie die de verbintenis met een kameraad kan beschrijven. Net zo min kan het haar verbieden…
Voor meer informatie over de gevangen kameraden en het hele proces zie de uitgebreide website: www.escapeintorebellion.info