Weer is een jaar voorbij waarin niet alleen in Duitsland, maar ook in Europa en wereldwijd het aantal politieke gevangenen toenam.

Eind 2003 werden door het gerechtshof van Naumberg twee kameraden veroordeeld en werd er één vrijgesproken ; een proces (www.soligruppe.de) dat symptomatisch is voor de politiek gemotiveerde vervolging. Onder de dekmantel van (zogenaamde) vervolging van politiek gemotiveerde criminaliteit worden linkse structuren onderzocht. De drie kameraden uit Magdeburg/Quedlinburg zaten maandenlang in de gevangenis en ook toen het arrestatiebevel opgeheven werd door de uitspraak en ze daarmee direct op vrije voeten kwamen, was dat zeker geen “succes” in de eigenlijke betekenis.

Justitie is ijverig bezig politieke gevangenen eenvoudig crimineel handelen in de schoenen te schuiven door beëdigde verklaringen. Politieke motieven blijven buiten beschouwing, want in een democratie moet men zich bedienen van legale middelen die zij geeft voor protest en verzet. Wat een leugenachtige, wat een dubbelzinnige argumentatie – van moraal zal ik maar liever helemaal niet spreken. Schijnheilig beslisten de elites, welke protest- en verzetsvorm legaal, dus legitiem is, terwijl ze tegelijk meededen aan aanvallen, die ongunstig waren voor het volkenrecht, respectievelijk in Kosovo, Afghanistan en Irak of – wat zelfs de door henzelf aangestelde rechters steeds weer moeten erkennen- er worden mensen illegaal van deelname aan internationale protestbijeenkomsten weerhouden.

Mensen, die verzetsvormen kiezen die zich bewust buiten het - nauwe - kader dat de regeringen ons stellen, bewegen, leven steeds met één been in de gevangenis of, wanneer ze ontdekt en veroordeeld worden ook met beide benen. En als ze dan in de gevangenis beland zijn, hebben ze des te meer de solidariteit van “buiten” nodig. Alleen als deze solidariteit ook succes heeft, zullen andere mensen misschien bereid zijn, deze weg van verzet op te gaan, omdat ze er zeker van kunnen zijn, dat ze niet alleen gelaten worden, als ze de pech hebben opgesloten te worden.

Meermaals wordt ook van de linker zijde verzet dat zich niet slechts van vreedzame en legale vormen bedient zwart gemaakt. Deze schijnheiligheid maakt het engagement en de persoonlijke inzet van politieke gevangenen ongeldig en speelt ook nog het heersende systeem in de hand. Kritiek die zakelijk en gefundeerd is, is nodig, te vaak echter ontaardt het.

Op 18 maart krachtig optreden, doet niet alleen een signaal uitgaan naar ons gevangenen, maar ook naar zowel Links als de regeerders.

Met hartelijke en strijdbare groeten uit de Bruchsaler bajes,

Thomas Meyer Falk

c/o JVA Z. 3117
Schönbornstraße 32
D-76646 Bruchsal