Het is de droom van zo vele politici om steden als gevangenissen te ontwerpen. Met een camera op iedere straathoek, een schijnwerper die niets in het duister laat, een agent of cipier die ieder individu controleert, opdat elk protest en iedere twijfel aan het systeem gereduceerd wordt tot de individuele ontevredenheid, die dan de zinloze juridische weg inslaat die ons theoretisch een rij van `rechten’ garandeert, die zij grond- of mensenrechten noemen.

Deze droom is niet slechts een mengeling van George Orwells 1984 of van Aldous Huxleys Heerlijke nieuwe wereld, waar de angsten, werkelijke of ingebeelde, de technologie, de drugs en de gentechniek uit mensen gevangene subjecten en objecten van een totalitair systeem maakt.

Deze droom is nu werkelijkheid, aan beide zijden van de muren of grenzen. Wanneer wij zeggen “Todos somos presos” [Wij zijn allen gevangenen] dan bedoelen wij dat heel concreet: onze existentie als objecten, op basis van een systeem dat ons ons wezen als historische subjecten, met herinneringen, een bewustzijn en het streven naar vrijheid en strijd, wil doen vergeten, niet in het laatst door de hersenspoeling door de media.

De `talkshow-intellectuelen’ en `politieke deskundigen’ zeggen dat de arbeidersklasse gestorven zou zijn, dat er geen proletariaat en geen benadeling meer bestaat, en dat er geen revolutionair potentieel meer voorhanden zou zijn wat de theorieën over revolutie en klassenstrijd zou rechtvaardigen. Het enige dat ons zou resteren zou zijn de onderdrukking door dit systeem - dat zich `democratisch’ noemt – te accepteren en wanneer al überhaupt, dan toch op vreedzame en passieve wijze te protesteren, zonder het systeem overmatig te storen.

In één ademtocht door noemen zij de imperialistische oorlogen “humanitaire operaties” en foltering “verhoormethoden”. De lijst van deze euphemismen is eindeloos. Het ergste is niet wat de intellectuele vertegenwoordigers van het neoliberalisme en het kapitaal of de regeringen en de knechten van de staatsinstituties stellen, want zij doen slechts hun werk, hetgeen waarvan en waarvoor zij leven. Het ergste is het om te zien en te horen hoe zo vele eenvoudige mensen, die toch beter zouden moeten weten, de onnozelheden en leugens van deze wegbereiders van de ondergang, als papagaaien lopen na te praten, zonder zelf na te denken.

De arbeidersklasse is geen abstractie van het verleden, die enkel een eenzijdige, economische analyse of de legitimatie van de een of andere zogenaamde `arbeiderspartij’ dient. Veeleer vormen wij allen tezamen, ongeacht of we arbeid(st)er zijn of niet, die geen macht bezitten – wat we bovendien ook helemaal niet willen, de klasse van het proletariaat, bewust of onbewust. En binnen een samenleving waarin helder en duidelijk onderscheid gemaakt wordt tussen de belangen van degenen die onderaan staan en de belangen van hen aan de top is het doorslaggevend met welk bewustzijn degenen die onderaan staan, dit systeem van ongelijkheid tegemoettreden of accepteren.

Deze korte politieke inleiding vind ik van belang, omdat ik jullie hier en vandaag wil zeggen dat ons politieke werk en onze politieke doelstellingen zich niet beperken tot een vraagstuk van `mensenrechten’. Tegen de bajes en gevangenschap in het algemeen en tegen isolatie en marteling in het bijzonder te zijn, betekent de `strijd tegen het geheel’ aan te binden, in dit systeem waarin we allemaal op de één of andere wijze gevangenen zijn.

Wanneer sommigen onder ons zich aaneensluiten in de strijd tegen de bajessen en het daarmee samenhangende subcultuur, dan niet omdat we `humanere’ bajessen willen. Een bajes kan nooit humaan zijn, net zo min als slavernij of tirannie menselijk kan zijn. De analyse van dit deel van het systeem doet ons de samenleving waarin wij leven beter begrijpen. De bajessen zijn immers een kleine afspiegeling van al de heersende waarden en de `werktuigen’, die ingezet worden om de levenslust en het verzet van degenen die het wagen in opstand te komen, te breken, ongeacht of het nu politieke of sociale gevangenen betreft.

Het blootleggen van en protesteren tegen deze systemen van verwoesting en marteling, zoals FIES in Spanje, 41bis in Italië, isloatiehechtenis en veiligheidsdetentie in Duitsland, QHS in Frankrijk of de type-F bajessen in Turkije, kan de leugen van de zogenaamde `mensenrechten’ in de zogenaamde `democratische’ landen ontmaskeren.

En wij, proletariërs – met of zonder klassebewustzijn – wij die overwegend uitgesloten zijn, kunnen er nooit zeker van zijn dat we ons niet op een dag ineens zelf in zo’n cel bevinden. Dat is het zwaard van Damocles dat dreigend boven onze hoofden hangt.

En ja, wij moeten ons organiseren, want we hebben gemeenschappelijke belangen, dwars door alle muren, grenzen en ideologieën, die ons scheiden, heen. Een voorbeeld voor hetgeen ik beschrijf , kunnen we hier en nu tijdens deze bijeenkomst zien: Pastora, een arbeidster en sociaal strijdster, samen met een Baskische anti-bajes activiste, een Baskische kraker, een Duitse autonoom en ik, een Galicische, anarchistische gevangene in Duitsland. Gezamenlijk, ongeacht de verschillen die er tussen ons zouden kunnen bestaan, hebben we een strijdmoment gecreëerd, verenigd door onze nabijheid en samengekomen rondom enkele vraagstukken die wij in het algemeen overal van groot belang vinden.

Op dit moment groeien weer nieuwe “Tarrio’s”, “Pombo’s”, “Ortiz’s”, “Zamoro’s” op, net zoals er zich weer nieuwe FIES-systemen aan het ontwikkelen zijn. En wij weten dat wij uit het hart van het proletariaat, uit de ongelijkheid van de kansen en de onrechtvaardigheid van dit systeem voortkomen. Wij zijn niets bijzonders, net zoals de huidige cipiers en folteraars niets bijzonders zijn, integendeel eerder `normale’ mensen, die voor geld datgene doen wat ze doen en niet zozeer vanuit een fascistische ideologie. Wat dubbel zo triest is.

Uiteraard is de sociale mentaliteit ook een resultaat van het verleden van de betreffende gemeenschap, maar niet alleen. Evenwel is de opstand tegen de onrechtvaardigheid iets universeels en heeft niets te maken met cultuur, huidskleur of herkomst, maar met vrije individuen, met mensen die weigeren zich in naam van de `algemene waarheid’, die per slot van rekening niet bestaat, te laten controleren en vervreemden.

Het levensverhaal van Xosé, van Paco Ortiz, van Patxi Zamoro en van duizenden anderen, die vandaag de dag overal op de wereld verzet plegen, toont ons iets wat we nooit dienen te vergeten: De opstand is op elk moment en op elke plaats mogelijk. De vriendschaps- en liefdesbanden zijn sterker als alle ketenen en straffen die ze ons opleggen.

Waardigheid, rebellie, vriendschap, liefde, solidariteit, vrijheid, organisatie, dat zijn de enige ideeën en waarden die wij verdedigen en waarvoor wij strijden. Gisteren, vandaag en voor altijd!

Een strijdbare groet uit de verwoestende kerkers in Aken, Duitsland.

Bedankt voor jullie aandacht!

Gabriel Pombo da Silva