Consumenten van angst in een wereld van onzekerheid: dit is wat ze willen dat we zijn. Om dit doel te bereiken en hun macht en privileges te beschermen, prent de Staat mensen valse angst in en creëert het denkbeeldige monsters. De obsessie voor veiligheid, losgelaten door verscheidene veiligheidswetten, identificeert de vijand van het moment: Roemenen, Roma mensen, auto ruiten wassers, prostituées en in bredere zin worden buitenlanders het doel van de burgerlijke angst. Maar in feite hebben de redenen voor deze angst, ontslagen op de werkvloeren, de doden op het werk en onbetaalbare huren en medische behandelingen, een andere bron.

De machinerie van de Staatsterreur, verborgen in de schaduw van de democratie, presenteerd alle projecten van misbruik als nuttig en nodig: van kern energie tot eco verwoestende infrastructuren, van oorlog tot de nieuwste repressieve initiatieven van burgermeesters die zich hebben ontwikkeld tot hoofdagent. Door eten op de straat, bedelen, auto ruiten wassen en zandkastelen bouwen op het strand te verbieden, gooit de overheid zand in de ogen van hen die, vervreemd en vermoeid propaganda, zich niet kunnen realiseren dat al deze activiteiten voorheen nooit als probleem werden beschouwd

Op deze manier zijn we niet meer zeker van waar we bang voor moeten zijn.

En wat als er morgen geen water en eten meer beschikbaar zou zijn in de supermarkten? Wat als een onverwachte ziekte ons overvalt en we niet in staat zouden zijn terug te vechten? Dan zouden we niet langer over de aloude vaardigheden beschikken die mensen in staat stelt zelf voorzienend te zijn, noch zouden we voordeel halen uit de solidaire relaties tussen individuen.

We zouden niet de meesters over onszelf zijn en niet incapabel voor ons eigen leven te zorgen.

We zouden een vijand achterna hebben gezeten die niet bestaat, terwijl de werkelijke verantwoordelijke van de catastrofe, bazen en politici van alle kleuren, nog steeds op hun plek zouden zitten om nieuwe vernietigingen uit te denken. Maar bovendien zouden we het bewustzijn van realiteit en van onszelf in een zee van onverschilligheid en rancune kwijt zijn, terwijl de macht constant het verleden aanpast dat ons de herinnering van onze geschiedenis en cultuur doet vergeten. We zouden accepteren, zoals we nu ook al doen, dat arme immigranten opgesloten worden in detentie centra en dan het fort uitgetrapt worden omdat hun aanwezigheid niet zedig genoeg is voor onze aanblik. We zouden het kruipende rascisme dat moordt accepteren en het feit dat mensen verdrinken in de zee op zoek naar een mogelijkheid op overleven.

Om uit het moeras van sociale vrede, waarin ze willen dat we ondergedompeld raken, te komen, moeten we een andere koers nemen. Het is wat sommige anarchisten de laatste jaren hebben gedaan in hun strijd, in het bijzonder de strijd tegen het Regina Pacis katholieke detentie centrum van San Foca (in Lecce, zuid Italië). Strijd uitgevoerd van onderop in patronen die kenmerkend zijn voor anarchisten: zelf-organisatie, informaliteit, horizontale relaties, directe acties, strijd en acties die de Staat wil verhinderen met terreur, rechtszaken, straffen en jaren in de gevangenis.

Op 9 oktober zal het tweede niveau van de Nottetempo rechtszaak tegen twaalf anarchisten aanvangen in de rechtbank van Lecce. Solidariteit met hen is een eerste essentiële stap naar het loslaten van de angst.

Anarchisten