| | Introductie | Nieuws | Contact | Steun & Adressen | Teksten | Achtergrond | Dossiers | |
We richten ons tot jullie allemaal om uit te wijden over de huidige
situatie van 6 anarchistische kameraden die 16
september 2003 gearresteerd zijn, 5 zijn gevangen gezet, 1 is bevrijd en
een
ander heeft een internationaal aanhoudingsbeveltegen zich lopen. Voor
diegenen
die dat niet weten, we verwijzen naar de anarchisten Rafa, Carol, Joaquin,
Igor, Teo (vrij) en Iñigo (degene met het internationaal
aanhoudingsbevel).
Waarschijnlijk zullen we onopzettelijk enkele detail over het hoofd zien, maar we kunnen door ruimte gebrek en de huidige situatie niet overal even diep op in gaan.Daarom proberen we een globaal overzicht te geven van de afgelopen omstandigheden, en de huidige situatie actueel te benaderen.
16 September 2003 voerde de Guardia Civil 6 arrestaties uit in Barcelona. Deze operaatie was ondertekend door rechter van het nationale hof, Ruiz Polanco. De eerste stappenvan de repressie beginnen om 4 uur 's nachts bij de inval van 2 appartementen, een in de wijk "Horta" en de andere in de wijk "Camp de l'Arpa", eindigendin 4 arrestaties.Deze aanval greep de kameraden onverwacht in hun bedden, waar hun dromen plaats maakten voor nachtmerries. In een van de appartementen, waar Joaquin en Igor werden gearresteerd, weten we dat de Guardia Civil de straat heeft afgezet en het pand op militaire wijze bezet heeft; op de eerste verdieping opende ze de deur met explosieven.
Een onduidelijk aantal agenten eenmaal binnen, uitgerust met kogelwerende vesten, helmen met een schijnwerper en gekleed in burger tenue, onderwierpen zij hen aan verwensingen en bedreigden alle aanwezigen. Toen de gearresteerden afgevoerd waren, trad de "brigada información" (politieke onderzoekspolitie) het appartement en startte het onderzoek en de doorzoeking van het pand, terwijl de recherche data opnam, zelfs gebruik makende van een hond getraind in het opsporen van explosieven. Na ongeveer 3 uur werden de kameraden geblinddoekt en in een auto afgevoerd naar het hoofdkantoor van de Guardia Civil in Madrid.
Gelijktijdig met de eerste aanval vond er nog een plaats, in het appartement waar Carol en Rafa woonde, die eveneens lagen te slapen. Bij het proberen zich te realiseren wat hen plotseling overkwam, waren er al automatische wapens op hen gericht door die bende huurlingen. Wat volgt is min of meer gelijk aan wat de eerste 2 overkwam: gehandboeid op de grond moeten liggen met het gezicht naar beneden, beledigd worden, bedreigd, vastgezet^Å Daarna wedren ook zij, beiden in een andere auto, geblinddoekt afgevoerd naar het zelfde horror museum.
4 Uur na deze eerste arrestaties vonden er nog 2 plaats, in het "Oude kwartier", waar een kameraad woonde, de andere in "Raval" waar Teo woonde.
De eerste was een wat kalmere huiszoeking en arrestatie, maar meest traumatisch voor zijn familie, aangezien zij in het appartement aanwezig waren en hem vertelden dat de Guardia Civil naar hem op zoek was. Omdat de Guardia Civil wist dat zijn ouders in zijn gezelschap waren, kwamen ze binnen na eerst op de deur geklopt te hebben en zonder het wapen te laten zien, maar slecht het huiszoekings- en arrestatiebevel. De ouders vroegen de Guardia Civil om zelf hun zoon te vertellen wat er gaande was. Na de doorzoeking van zijn kamer, 2 uur later, werd hij afgevoerd in een auto op weg naar Madrid.
Ondertussen ervaarde Teo de aanval heel anders. Er werd niet op de deur geklopt, maar met een hamer wist de Guardia Civil binnen te komen. De kameraad was op dat mement wakker, bezig zijn dagelijkse bezigheden voor te bereiden en zijn huisgenoot lag in bed. Het volgende moment lagen ze op de grond onderworpen aan bedreigingen. Vervolgens begonnen de binnengedrongen agenten een 3 uur durende huiszoeking; nadat Teo's huisgenoot geidentificeerd was, lieten ze hem gaan met de boodschap dat hij zich niet in de buurt moest laten zien als hij niet ook opgepakt wilde worden. Toen de huiszoeking aan z'n eind gekomen was, werd ook Teo geblinddoekt, geboeid en in een auto gezet voor de snelle, maar eindeloze rit naar Madrid afgevoerd. Gedurende de overplaatsingen naar de verhoorcellen worden allen bedreigd, geslagen en beledigd.
We kunnen het hebben over de zaak van Rafa, die, tijdens zijn overplaatsing uit de auto werd gehaald, gedwongen werd te knielen en kreeg een pistool tegen het hoofd met het dreigement daar neergeschoten te worden. Tot op de dag van vandaag is hij de enige geweest die de martelingen van deze staatsknechten officieel heeft gerapporteerd. Maar ook Igor is tijdens zijn overplaatsing geslagen en werd er een pistool tegen zijn hoofd gehouden. Iedereen leed in zekere mate , vanaf het begin af aan, onder de bedreigingen, kleineringen, en beledigingen, nog voor zij arriveerden in de kelders van de "Democratie".
Met het het gebruik van de anti-terrorisme wetgeving worden alee 6 kameraden gedurende de maximale 5 dagen in isolatie (incommunicado) gehouden. Omdat 3 dagen niet mooi genoeg zijn, zijn de rechters vaak meer dan behulpzaam voor de ploitie bij het verzoek om het voorarrest met 48 uur te verlengen. Tijdens de 120 uur durende isolatie worden ze voorgelogen over de mensen die in de cellen naast hen zitten en worden ze gedwongen uren lang met hun gezicht naar de muur te staan met hun armen in de lucht, zonder hen te laten slapen door contstant het licht aan te laten. Bij de verhoren worden verschillende maten van druk op ze uitgevoerd, afhankelijk van de aanklacht kregen ze niet allemaal een gelijke behandeling. Naast de fysieke verzwakking en psychische druk die ze ondervonden in de cellen, werden ze eveneens geconfronteerd met martelingen wanneer ze naar verhoor werdn gebracht. Gemaskerde agenten kwamen de cel binnen, blinddoekten de kameraad en vertelden deze datdie gebukt moest lopen, wat een gevoel van minderwaardigheid oproept en het zenuwstelsel in zekere zin aantast. Ze moesten talloze buigingen maken en urenlang kruipen, waarbij de agenten hen duwden en dreigden te schoppen als ze op de grond zouden vallen. Er werden steeds dezelfde vragen naar ze geschreeuwd, er werd gedreigd dat ze een zak over het hoofd zouden krijgen, electrodes, in de badkuip moesten, dat er mensen zouden worden gearresteerd die ze kenden, er werd gedreigd met gedwongen inname van drugs. Dit was wat onze kameraden ondergingen bij de Guardia Civil met als doel dat ze een verklaring zouden ondertekenen die geschreven was nog voor zij gearresteerd waren.
Toen de dagen van isolatie voorbij waren, en ze schuldbekentenissen hadden verkregen, moesten ze ze verklaren voor het nationale hof. De voorzittende rechter was die zaterdag Baltasar Garzón en de aanklacht was lidmaatschap aan een gewapende terroristische organisatie, die bank ruiten zou breken en explosieven plaatsen onder verschillende symbolen van de staat en het kapitaal, illegaal wapens en explosieve stoffen en ontvlambare materialen bezat, plande de journalist Luis del Olmo, een La Caixa bank medewerker en een catalaanse politie (mossos d'esquadra) woordvoerder te vermoorden, vele overvallen gepland had en een bombrief gestuurd had aan de griekse ambassade in Madrid op 8 september 2003. Op straat is het ook zwaar; vele uren van onzekerheid over de mogelijkheden van nieuwe arrestaties en huiszoekingen, wetende dat degenen die tot op dit moment nog vrij zijn gevolgd en afgeluisterd worden. Maar niet alleen de twijfel over wie de volgende zou kunnen zijn baarde ons zorgen, ook de zekerheid dat onze kameraden werden mishandeld en gevangen gehouden door het meest vieze en moordende instituut van dit land, pijnigde ons het meest. Met deze harde realiteit onder ogen, stopten we niet en door de snelheid van de ontvangen "informatie" handelden we vanuit het idee dat deze mensen er niet alleen voor zouden komen te staan. Vrienden, strijdmakkers, familie, advocaten.... We begonnen het korte en verwarrende nieuws te bespreken, (dat onder anti-terrorisme wetgeving altijd kortaf en verwarrend is), aangezien onze enige bronnen op dat moment de massa media waren, die letterlijk het communique op de website van het Gurdia Civil-persbureau gekopieerd hadden. Op dit moment deden de massa media hun werk; ze maakten misbruik van de misinformatie en publiceerden foto's uit hun archieven met bijgevoegde persoonlijke gegevens die niets van doen hadden met de aanklacht van het nationaal gerechtshof.
Diezelfde week vond er een vergadering plaats met diegenen die zich betrokken voelden bij de gearresteerden om alle verzamelde informatie bij elkaar te brengen, en maakte een plan voor de komende dagen. De dag van verklaring voor de rechter was aangebroken en ongeveer 40 mensen hadden zich buiten verzameld voor de rechtbank, voorgezeten door "superrechter" Garzón. Een paar uur later, na geidentificeerd en gefotografeerd te zijn, werden de mensen buiten wegedreven door de mobiele eenheid. Naderhand, haast gedwongen op te splitsen of te schuilen in een bar, druppelde het nieuws langzaam binnen bij de advocaten, terwijl binnen onze kameraden van hun cellen werden gehaald om hun verklaring af te leggen, sommigen van hen nog steeds onder isolatie regiem van de anti-terrorismewetgeving. 3 Van hen hadden de mogelijkheid te verklaren in het bijzijn van hun advocaten, de andere 3 moesten het zonder echtsbijstand stellen. Zenuwen, angst, roddels, speculaties... Een zoektocht naar een open bank, telefoontjes naar familieleden, of zelf alles bij elkaar leggen; alles om maar contant geld te krijgen voor een mogelijke borg zodat ze niet nog 1 minuut gevangen hoefden door te brengen... Zo vulden de uren zich. Uiteindelijk kwam Teo vrij zonder borg maar met een paar kleine aanklachten van vernielingen. Na de omhelzingen, kussen en verwelkomingen, legde hij de hele situatie uit en wat hij wist van de andere kameraden. Na een tijdje kregen familieleden en advocaten de kans de anderen te bezoeken in hun cel.
Er zijn geen mogelijkheden meer voor borgtochten en allen zijn overgebracht naar de gevangenis 'Soto del Real', de kameraden werden in groepen van 2 in verschillende cellen gehouden, Carol bleef alleen achter op de vrouwen afdeling. Ze spraken met elkaar door de tralies van hun cellen, maar toen ze instemden met de medische keuring en andere penentaire stappen werden ze uitgespreid over verschillende gevangenissen:
Carol naar de vrouwengevangenis'Brieva'(Avila), Joaquin naar Navalcarnero, Igor bleef in Soto del Real, Rafa naar Valdemoro, en de andere kameraad naar Aranjuez. In de voorbijgaande dagen hebben hun naasten de nodige stappen ondernomen om hun verwanten te kunnen zien. De strikt beperkte communicatie (rieven en telefoongesprekken) begon af te nemen, en vandaag de dag hebben allen toegang tot een bezoekruimte zonder beperkingen door middel van glas. Ook telefoongesprekken en brieven, min of meer gelimiteerd afhankelijk van de gevangenis, zijn toegestaan.
Er zijn wat problemen geweest met de communicatie naar de buitenwereld, dankzij het gevangenis instituut dat de gevangene isoleert van de wereld buiten de muren; maar ook omdat we rekening moeten houden met het FIES-3 regiem waarin ze worden gehouden met de aanklacht 'lidmaatschap aan een gewapende terroristische organisatie', of meer precies; vanwege hun politieke ideaal. Hun situatie in de gevangenis is 'normaal' onder de omstandigheden van FIES; ze hebben contact met andere politiek gevangenen van de Baskische Nationale Vrijheids Beweging en enkelen van de PCE(r)-GRAPO, aangezien ze op dezelfde afdeling zitten. Het leven van onze kameraden gaat door met de penetentaire privileges: sporten, lezen van brieven en ander leesvoer dat wordt toegelaten, soms studie programma's op afstand. Wachten op het volgende bezoek, het volgende directe contact, het volgende telefoontje... Gevangenis routine. Toch ook blijven ze sterk en over het algemeen dapper vooruit kijken, veronderstellend dat de omstandigheden hen anarchistisch gevormd heeft. Ze hebben hun idealen niet in de steek gelaten en vaak moed geschonken aan diegenen onder ons buiten de muren van de gevangenis.
De juridische situatie kent zeer recent nieuws, 17 September j.l., een jaar en een dag na de arrestaties, worden allen opgeroepen om opnieuw te verklaren in de rechtbank. Dit werd voornamelijk gedaan om iedereen duidelijk te maken om welke aanklachten het precies ging, welke organisatie of beweging ze onderdeel van uit maakten en wat de mate van betrokkenheid of leiderschap was. De strategie van onze kameraden was zich niet te verdedigen tegen elke specifieke aanklacht, of uit te wijden over hun lidmaatschap, of niet, maar in tegendeel; vertelden zij niet aangesloten te zijn bij een dergelijke organisatie of verband genaamd "Extreem Linkse en Libertaire Anarchistische Beweging", zoals de samenvatting van het proces aangeeft. Ook hebben ze in de rechtzaal de fysieke en psychische martelingen die ze ondergingen gedurende de 'incommunicado' gerapporteerd, als ook dat hen het recht op een advocaat ontzegd werd, en alleen de mogelijkheid hadden met een betrouwbare advocaat te spreken in de rechtzaal na de ondervragingen in de Guardia Civil "faciliteiten". De zaak is nu in handen van de rechter van de eerste centrale raadgevende rechtbank van het nationaal gerecht, Fernando Grande-Marlasca Gómez, na eerder door 2 andere rechters behandeld te zijn.
We moeten Teo, die vrij is, niet vergeten aangezien we niet weten hoe het voor hem af zal lopen, al helemaal omdat hij die 17 september 2004 opgeroepen werd te verschijn in het nationaal gerechtshof, tesamen met de andere gevangenen. Ook Iñigo, die gezocht wordt met een internationaal aanhoudingsbevel. We hopen dat hij nooit gepakt en gevangen genomen wordt.
In de laatste dagen is er een beroep aangespannen voor vrijstelling van hechtenis op borg voor allen tot aan de rechtzaak, en een ander beroep om Teo's zaak niet te laten plaatsvinden in het nationaal gerechtshof, maar in een gewone rechtbank in Barcelona, aangezien de aanklachten tegen hem niet onder de terrorismewetgeving vallen. We zijn nog in afwachting van de uitspraak op deze beroepen, en ook op de uiteindelijke datum van de rechtzaak, waarvan we verwachten dat die over een jaar plaats zal vinden.
Onze hoop is dat Rafa, Carol, Joaquin, Igor, Teo en Iñigo niet vergeten worden, zoals vele, voor hun idealen gevangen genomen kameraden wel is overkomen; wetende dat ook wij op straat gevangenen zijn. We moeten onszelf en jullie aanmoedigen om door te gaan, ieder op zijn of haar manier, doen wat we moeten doen en waar we in geloven, in ons achterhoofd houdend dat deze democratie almaar nieuwe gevangenissen bouwt en dat natuurlijk iemand die moet vullen.
Ten slotte vragen we om wat meer bewustzijn en minder slachtoffer medelijden: wanneer je vecht, zullen de gevangenissen je opwachten, want altijd al werden gevangenissen gevuld met anarchisten. We moeten verzetsfondsen creëeren niet alleen voor de momenten dat de repressie toeslaat; we moeten ook ondersteunende netwerken creëeren juist tegen gevangenissen en repressie.
Zoals we in het begin al aangaven zullen we niet over alles even veel hebben kunnen uitwijden, maar ons doel was ten minste om overal aandacht aan te schenken.
"We kunnen niet eeuwig blijven leven omringd door de dood en de doden, en als er nog steeds vooroordelen zijn moeten we die vernietigen... Niemand kan zich laf verschuilen achter een text, een boek, een krant zonder continuïteit; in tegendeel, we moeten eruit om te staken, aan te vallen... Als dat niet kan, wat is het dan nog waard"
(Antonin Arnaud)
Barcelona, 4 oktober 2004
Addressen:
Carolina Forné Roig
C.P. Brieva
Ctra Vicolozano-Brieva
s/n 05194 Ávila
Rafael Tomás I Gaspar
C.P. Madrid 3
Ctra Pinto a San Martín de la Vega
Km5 28340 Valdemoro ^Ö Madrid
Igor Quevedo Aragai
C.P. Madrid 5
Apdo 200
28791 Soto del Real - Madrid
Joaquín Garcés Villacampa
C.P. Navalcarnero
Ctra Nacional 5
Km27,7 28600 Navalcarnero ^Ö Madrid
Bank rekening:
IBAN (International Bank Account Number) ES58 0182 7028 2102 0153 0482
BIC (Bank International Code) BBVAESMMXXX
Waarschijnlijk zullen we onopzettelijk enkele detail over het hoofd zien, maar we kunnen door ruimte gebrek en de huidige situatie niet overal even diep op in gaan.Daarom proberen we een globaal overzicht te geven van de afgelopen omstandigheden, en de huidige situatie actueel te benaderen.
16 September 2003 voerde de Guardia Civil 6 arrestaties uit in Barcelona. Deze operaatie was ondertekend door rechter van het nationale hof, Ruiz Polanco. De eerste stappenvan de repressie beginnen om 4 uur 's nachts bij de inval van 2 appartementen, een in de wijk "Horta" en de andere in de wijk "Camp de l'Arpa", eindigendin 4 arrestaties.Deze aanval greep de kameraden onverwacht in hun bedden, waar hun dromen plaats maakten voor nachtmerries. In een van de appartementen, waar Joaquin en Igor werden gearresteerd, weten we dat de Guardia Civil de straat heeft afgezet en het pand op militaire wijze bezet heeft; op de eerste verdieping opende ze de deur met explosieven.
Een onduidelijk aantal agenten eenmaal binnen, uitgerust met kogelwerende vesten, helmen met een schijnwerper en gekleed in burger tenue, onderwierpen zij hen aan verwensingen en bedreigden alle aanwezigen. Toen de gearresteerden afgevoerd waren, trad de "brigada información" (politieke onderzoekspolitie) het appartement en startte het onderzoek en de doorzoeking van het pand, terwijl de recherche data opnam, zelfs gebruik makende van een hond getraind in het opsporen van explosieven. Na ongeveer 3 uur werden de kameraden geblinddoekt en in een auto afgevoerd naar het hoofdkantoor van de Guardia Civil in Madrid.
Gelijktijdig met de eerste aanval vond er nog een plaats, in het appartement waar Carol en Rafa woonde, die eveneens lagen te slapen. Bij het proberen zich te realiseren wat hen plotseling overkwam, waren er al automatische wapens op hen gericht door die bende huurlingen. Wat volgt is min of meer gelijk aan wat de eerste 2 overkwam: gehandboeid op de grond moeten liggen met het gezicht naar beneden, beledigd worden, bedreigd, vastgezet^Å Daarna wedren ook zij, beiden in een andere auto, geblinddoekt afgevoerd naar het zelfde horror museum.
4 Uur na deze eerste arrestaties vonden er nog 2 plaats, in het "Oude kwartier", waar een kameraad woonde, de andere in "Raval" waar Teo woonde.
De eerste was een wat kalmere huiszoeking en arrestatie, maar meest traumatisch voor zijn familie, aangezien zij in het appartement aanwezig waren en hem vertelden dat de Guardia Civil naar hem op zoek was. Omdat de Guardia Civil wist dat zijn ouders in zijn gezelschap waren, kwamen ze binnen na eerst op de deur geklopt te hebben en zonder het wapen te laten zien, maar slecht het huiszoekings- en arrestatiebevel. De ouders vroegen de Guardia Civil om zelf hun zoon te vertellen wat er gaande was. Na de doorzoeking van zijn kamer, 2 uur later, werd hij afgevoerd in een auto op weg naar Madrid.
Ondertussen ervaarde Teo de aanval heel anders. Er werd niet op de deur geklopt, maar met een hamer wist de Guardia Civil binnen te komen. De kameraad was op dat mement wakker, bezig zijn dagelijkse bezigheden voor te bereiden en zijn huisgenoot lag in bed. Het volgende moment lagen ze op de grond onderworpen aan bedreigingen. Vervolgens begonnen de binnengedrongen agenten een 3 uur durende huiszoeking; nadat Teo's huisgenoot geidentificeerd was, lieten ze hem gaan met de boodschap dat hij zich niet in de buurt moest laten zien als hij niet ook opgepakt wilde worden. Toen de huiszoeking aan z'n eind gekomen was, werd ook Teo geblinddoekt, geboeid en in een auto gezet voor de snelle, maar eindeloze rit naar Madrid afgevoerd. Gedurende de overplaatsingen naar de verhoorcellen worden allen bedreigd, geslagen en beledigd.
We kunnen het hebben over de zaak van Rafa, die, tijdens zijn overplaatsing uit de auto werd gehaald, gedwongen werd te knielen en kreeg een pistool tegen het hoofd met het dreigement daar neergeschoten te worden. Tot op de dag van vandaag is hij de enige geweest die de martelingen van deze staatsknechten officieel heeft gerapporteerd. Maar ook Igor is tijdens zijn overplaatsing geslagen en werd er een pistool tegen zijn hoofd gehouden. Iedereen leed in zekere mate , vanaf het begin af aan, onder de bedreigingen, kleineringen, en beledigingen, nog voor zij arriveerden in de kelders van de "Democratie".
Met het het gebruik van de anti-terrorisme wetgeving worden alee 6 kameraden gedurende de maximale 5 dagen in isolatie (incommunicado) gehouden. Omdat 3 dagen niet mooi genoeg zijn, zijn de rechters vaak meer dan behulpzaam voor de ploitie bij het verzoek om het voorarrest met 48 uur te verlengen. Tijdens de 120 uur durende isolatie worden ze voorgelogen over de mensen die in de cellen naast hen zitten en worden ze gedwongen uren lang met hun gezicht naar de muur te staan met hun armen in de lucht, zonder hen te laten slapen door contstant het licht aan te laten. Bij de verhoren worden verschillende maten van druk op ze uitgevoerd, afhankelijk van de aanklacht kregen ze niet allemaal een gelijke behandeling. Naast de fysieke verzwakking en psychische druk die ze ondervonden in de cellen, werden ze eveneens geconfronteerd met martelingen wanneer ze naar verhoor werdn gebracht. Gemaskerde agenten kwamen de cel binnen, blinddoekten de kameraad en vertelden deze datdie gebukt moest lopen, wat een gevoel van minderwaardigheid oproept en het zenuwstelsel in zekere zin aantast. Ze moesten talloze buigingen maken en urenlang kruipen, waarbij de agenten hen duwden en dreigden te schoppen als ze op de grond zouden vallen. Er werden steeds dezelfde vragen naar ze geschreeuwd, er werd gedreigd dat ze een zak over het hoofd zouden krijgen, electrodes, in de badkuip moesten, dat er mensen zouden worden gearresteerd die ze kenden, er werd gedreigd met gedwongen inname van drugs. Dit was wat onze kameraden ondergingen bij de Guardia Civil met als doel dat ze een verklaring zouden ondertekenen die geschreven was nog voor zij gearresteerd waren.
Toen de dagen van isolatie voorbij waren, en ze schuldbekentenissen hadden verkregen, moesten ze ze verklaren voor het nationale hof. De voorzittende rechter was die zaterdag Baltasar Garzón en de aanklacht was lidmaatschap aan een gewapende terroristische organisatie, die bank ruiten zou breken en explosieven plaatsen onder verschillende symbolen van de staat en het kapitaal, illegaal wapens en explosieve stoffen en ontvlambare materialen bezat, plande de journalist Luis del Olmo, een La Caixa bank medewerker en een catalaanse politie (mossos d'esquadra) woordvoerder te vermoorden, vele overvallen gepland had en een bombrief gestuurd had aan de griekse ambassade in Madrid op 8 september 2003. Op straat is het ook zwaar; vele uren van onzekerheid over de mogelijkheden van nieuwe arrestaties en huiszoekingen, wetende dat degenen die tot op dit moment nog vrij zijn gevolgd en afgeluisterd worden. Maar niet alleen de twijfel over wie de volgende zou kunnen zijn baarde ons zorgen, ook de zekerheid dat onze kameraden werden mishandeld en gevangen gehouden door het meest vieze en moordende instituut van dit land, pijnigde ons het meest. Met deze harde realiteit onder ogen, stopten we niet en door de snelheid van de ontvangen "informatie" handelden we vanuit het idee dat deze mensen er niet alleen voor zouden komen te staan. Vrienden, strijdmakkers, familie, advocaten.... We begonnen het korte en verwarrende nieuws te bespreken, (dat onder anti-terrorisme wetgeving altijd kortaf en verwarrend is), aangezien onze enige bronnen op dat moment de massa media waren, die letterlijk het communique op de website van het Gurdia Civil-persbureau gekopieerd hadden. Op dit moment deden de massa media hun werk; ze maakten misbruik van de misinformatie en publiceerden foto's uit hun archieven met bijgevoegde persoonlijke gegevens die niets van doen hadden met de aanklacht van het nationaal gerechtshof.
Diezelfde week vond er een vergadering plaats met diegenen die zich betrokken voelden bij de gearresteerden om alle verzamelde informatie bij elkaar te brengen, en maakte een plan voor de komende dagen. De dag van verklaring voor de rechter was aangebroken en ongeveer 40 mensen hadden zich buiten verzameld voor de rechtbank, voorgezeten door "superrechter" Garzón. Een paar uur later, na geidentificeerd en gefotografeerd te zijn, werden de mensen buiten wegedreven door de mobiele eenheid. Naderhand, haast gedwongen op te splitsen of te schuilen in een bar, druppelde het nieuws langzaam binnen bij de advocaten, terwijl binnen onze kameraden van hun cellen werden gehaald om hun verklaring af te leggen, sommigen van hen nog steeds onder isolatie regiem van de anti-terrorismewetgeving. 3 Van hen hadden de mogelijkheid te verklaren in het bijzijn van hun advocaten, de andere 3 moesten het zonder echtsbijstand stellen. Zenuwen, angst, roddels, speculaties... Een zoektocht naar een open bank, telefoontjes naar familieleden, of zelf alles bij elkaar leggen; alles om maar contant geld te krijgen voor een mogelijke borg zodat ze niet nog 1 minuut gevangen hoefden door te brengen... Zo vulden de uren zich. Uiteindelijk kwam Teo vrij zonder borg maar met een paar kleine aanklachten van vernielingen. Na de omhelzingen, kussen en verwelkomingen, legde hij de hele situatie uit en wat hij wist van de andere kameraden. Na een tijdje kregen familieleden en advocaten de kans de anderen te bezoeken in hun cel.
Er zijn geen mogelijkheden meer voor borgtochten en allen zijn overgebracht naar de gevangenis 'Soto del Real', de kameraden werden in groepen van 2 in verschillende cellen gehouden, Carol bleef alleen achter op de vrouwen afdeling. Ze spraken met elkaar door de tralies van hun cellen, maar toen ze instemden met de medische keuring en andere penentaire stappen werden ze uitgespreid over verschillende gevangenissen:
Carol naar de vrouwengevangenis'Brieva'(Avila), Joaquin naar Navalcarnero, Igor bleef in Soto del Real, Rafa naar Valdemoro, en de andere kameraad naar Aranjuez. In de voorbijgaande dagen hebben hun naasten de nodige stappen ondernomen om hun verwanten te kunnen zien. De strikt beperkte communicatie (rieven en telefoongesprekken) begon af te nemen, en vandaag de dag hebben allen toegang tot een bezoekruimte zonder beperkingen door middel van glas. Ook telefoongesprekken en brieven, min of meer gelimiteerd afhankelijk van de gevangenis, zijn toegestaan.
Er zijn wat problemen geweest met de communicatie naar de buitenwereld, dankzij het gevangenis instituut dat de gevangene isoleert van de wereld buiten de muren; maar ook omdat we rekening moeten houden met het FIES-3 regiem waarin ze worden gehouden met de aanklacht 'lidmaatschap aan een gewapende terroristische organisatie', of meer precies; vanwege hun politieke ideaal. Hun situatie in de gevangenis is 'normaal' onder de omstandigheden van FIES; ze hebben contact met andere politiek gevangenen van de Baskische Nationale Vrijheids Beweging en enkelen van de PCE(r)-GRAPO, aangezien ze op dezelfde afdeling zitten. Het leven van onze kameraden gaat door met de penetentaire privileges: sporten, lezen van brieven en ander leesvoer dat wordt toegelaten, soms studie programma's op afstand. Wachten op het volgende bezoek, het volgende directe contact, het volgende telefoontje... Gevangenis routine. Toch ook blijven ze sterk en over het algemeen dapper vooruit kijken, veronderstellend dat de omstandigheden hen anarchistisch gevormd heeft. Ze hebben hun idealen niet in de steek gelaten en vaak moed geschonken aan diegenen onder ons buiten de muren van de gevangenis.
De juridische situatie kent zeer recent nieuws, 17 September j.l., een jaar en een dag na de arrestaties, worden allen opgeroepen om opnieuw te verklaren in de rechtbank. Dit werd voornamelijk gedaan om iedereen duidelijk te maken om welke aanklachten het precies ging, welke organisatie of beweging ze onderdeel van uit maakten en wat de mate van betrokkenheid of leiderschap was. De strategie van onze kameraden was zich niet te verdedigen tegen elke specifieke aanklacht, of uit te wijden over hun lidmaatschap, of niet, maar in tegendeel; vertelden zij niet aangesloten te zijn bij een dergelijke organisatie of verband genaamd "Extreem Linkse en Libertaire Anarchistische Beweging", zoals de samenvatting van het proces aangeeft. Ook hebben ze in de rechtzaal de fysieke en psychische martelingen die ze ondergingen gedurende de 'incommunicado' gerapporteerd, als ook dat hen het recht op een advocaat ontzegd werd, en alleen de mogelijkheid hadden met een betrouwbare advocaat te spreken in de rechtzaal na de ondervragingen in de Guardia Civil "faciliteiten". De zaak is nu in handen van de rechter van de eerste centrale raadgevende rechtbank van het nationaal gerecht, Fernando Grande-Marlasca Gómez, na eerder door 2 andere rechters behandeld te zijn.
We moeten Teo, die vrij is, niet vergeten aangezien we niet weten hoe het voor hem af zal lopen, al helemaal omdat hij die 17 september 2004 opgeroepen werd te verschijn in het nationaal gerechtshof, tesamen met de andere gevangenen. Ook Iñigo, die gezocht wordt met een internationaal aanhoudingsbevel. We hopen dat hij nooit gepakt en gevangen genomen wordt.
In de laatste dagen is er een beroep aangespannen voor vrijstelling van hechtenis op borg voor allen tot aan de rechtzaak, en een ander beroep om Teo's zaak niet te laten plaatsvinden in het nationaal gerechtshof, maar in een gewone rechtbank in Barcelona, aangezien de aanklachten tegen hem niet onder de terrorismewetgeving vallen. We zijn nog in afwachting van de uitspraak op deze beroepen, en ook op de uiteindelijke datum van de rechtzaak, waarvan we verwachten dat die over een jaar plaats zal vinden.
Onze hoop is dat Rafa, Carol, Joaquin, Igor, Teo en Iñigo niet vergeten worden, zoals vele, voor hun idealen gevangen genomen kameraden wel is overkomen; wetende dat ook wij op straat gevangenen zijn. We moeten onszelf en jullie aanmoedigen om door te gaan, ieder op zijn of haar manier, doen wat we moeten doen en waar we in geloven, in ons achterhoofd houdend dat deze democratie almaar nieuwe gevangenissen bouwt en dat natuurlijk iemand die moet vullen.
Ten slotte vragen we om wat meer bewustzijn en minder slachtoffer medelijden: wanneer je vecht, zullen de gevangenissen je opwachten, want altijd al werden gevangenissen gevuld met anarchisten. We moeten verzetsfondsen creëeren niet alleen voor de momenten dat de repressie toeslaat; we moeten ook ondersteunende netwerken creëeren juist tegen gevangenissen en repressie.
Zoals we in het begin al aangaven zullen we niet over alles even veel hebben kunnen uitwijden, maar ons doel was ten minste om overal aandacht aan te schenken.
"We kunnen niet eeuwig blijven leven omringd door de dood en de doden, en als er nog steeds vooroordelen zijn moeten we die vernietigen... Niemand kan zich laf verschuilen achter een text, een boek, een krant zonder continuïteit; in tegendeel, we moeten eruit om te staken, aan te vallen... Als dat niet kan, wat is het dan nog waard"
(Antonin Arnaud)
Barcelona, 4 oktober 2004
Addressen:
Carolina Forné Roig
C.P. Brieva
Ctra Vicolozano-Brieva
s/n 05194 Ávila
Rafael Tomás I Gaspar
C.P. Madrid 3
Ctra Pinto a San Martín de la Vega
Km5 28340 Valdemoro ^Ö Madrid
Igor Quevedo Aragai
C.P. Madrid 5
Apdo 200
28791 Soto del Real - Madrid
Joaquín Garcés Villacampa
C.P. Navalcarnero
Ctra Nacional 5
Km27,7 28600 Navalcarnero ^Ö Madrid
Bank rekening:
IBAN (International Bank Account Number) ES58 0182 7028 2102 0153 0482
BIC (Bank International Code) BBVAESMMXXX