Twintig jaar geleden, op de dag voor mijn vrijlating uit de Maidstone Gevangenis, waar ik een straf uitzat voor 'bezit van militaire kneedbare explosieven', werd ik geconfronteerd met een ritueel dat al bekend was uit Ealing comedies¹ en dergelijke. Voorafgaand aan de vrijlating van een gevangene, wordt hij (want het was altijd een 'hij' in de films) naar de directeur of een groep van lei-dinggevend personeel gebracht. De gevangene werd geluk gewenst en een plichtmatige handdruk vond plaats als een soort show om te laten zien dat er geen wrok meer was.

Er werden twee van ons
vrijgelaten uit mijn vleugel, ikzelf en George, één van 's levens natuurlijke 'lieverdjes van….'. George, die in de kantine van de bewaarders werkte, trok een nieuwe pull-over aan en een gevangenis 'grijs' (grijze flanellen broek) voordat hij naar de 'Chief' ging. Zeker weten dat er wat grapjes werden gemaakt en dat overal handen werden geschud, en "Geluk George, zorg dat je niet meer terugkomt".

Mijn eigen ontmoeting verliep iets anders. Ik was niet op het werk omdat de gevangenisautoritei-ten zich hadden overgegeven en mij, nadat er een uitputtingsslag was gestreden in de werkplaatsen, het topsalaris van 2,30 pond per week gaven om NIET naar het werk te gaan. Dus moesten de bewaarders me uit bed halen en ik zorgde ervoor dat de Chief moest wachten.

Er waren geen pull-overs en gestreken 'grijs', ik droeg slechts een werkpak en slippers, en ik had mijn haar niet laten knippen gedurende mijn gevangenschap. Ik had de 'Chief' (een quasi-militaire rang die inmiddels allang afgeschaft is) eigenlijk nog nooit eerder ontmoet, maar ik denk dat hij wel wist wat hij moest verwachten. Mijn verschijning stond in sterk contrast met zijn spik en spanne kantoor, en je kon de lucht van haat met een mes snijden.

Ik begon onmiddellijk ruzie te maken over achtergehouden Anarchistische publicaties en het gezicht van de Chief werd knalrood. Er waren geen handdrukken, geen gelukswensen, hij doorliep de korte formele procedures met gesloten tanden alvorens te sputteren, "Als je terugkomt Barnsley, kom dan niet hier terug."

Dat is een lange tijd geleden, en ik ben sinds die tijd in veel gevangenissen geweest (Ik ben 7 keer verplaatst de afgelopen 7 en een half jaar), maar ik ben er trots op dat de woorden van de Chief bewaarder al die jaren nog echoën. Geen enkele maximaal beveiligde gevangenis wil me terug, en zo heb ik het het liefst. We praten uiteindelijk over gevangenissen en het laatste dat je wilt is dat ze zeggen, "Je kan altijd terugkomen, we zullen blij zijn je weer hier te hebben."

Ik heb in het verleden al aardig wat geschreven over de taak van revolutionaire bewegingen om hun gevangen militanten fatsoenlijk te steunen, een taak waarin de Anarchistische beweging grotendeels faalt. Maar revolutionairen achter tralies hebben ook een taak, een taak om zich integer te gedragen, en in overeenstemming met de principes waarvan we zeggen dat ze ons dierbaar zijn.

Weinig van de Ierse Republikeinse gevangenen moesten ooit aan deze taak herinnerd worden, evenmin de Angry Brigade gevangenen - oudere gevangenen hier herinneren zich Jake Prescott nog steeds, die 8 jaar en 2 maanden zat van een 10-jarige straf. Tijd in de gevangenis is nu in vele opzichten zwaarder dan het veel decennia is geweest, militante gevangenen zijn in een kleine minderheid, en verzet is op het laagste niveau ooit. Niettemin, moeten anarchisten als ze in de gevangenis komen de moed en kracht vinden om zich integer te gedragen. Wij zijn niet slechts individuen, maar representanten van een beweging, en niemand zal onze politieke ideeën serieus nemen als we als personen geen respect waard zijn. Dit betekent vooral geen kruiperig gedrag, niet de bewaarders gewillig zijn om beter behandeld te worden dan de andere gevangenen (onder het 'Incentives and Earned Priviliges'scheme), niet verklikken, en geen 'Stepford Gevangene'² zijn. Eigenlijk het soort gedrag waar niemand twee keer over na zou moeten hoeven denken. Voor toegewijde revolutionairen zou het heel wat meer moeten behelzen.

Ik ben maar een arme sukkel die er door de politie ingeluisd is, maar zij die dapper genoeg zijn om opzettelijk hun vrijheid te riskeren voor politieke doeleinden moeten die moed houden als ze binnen zijn, of anders verlagen ze hun oorspronkelijke toewijding. De gevangenis moet gezien worden als een andere plek van strijd, niet waar we onze principes moeten uitstellen en ons overgeven aan de Vijand ("voor jou is de klassenstrijd voorbij."). Natuurlijk, denk tactisch, dit is een guerrilla oorlog, niemand wil dat je kopstoten gaat geven aan tanks, maar laat je niet zomaar gaan in je wil om weer op straat te staan. Als je weigert je de kop in te laten drukken, als je moed laat zien in het aangezicht van tegenslag, dan heb je tenminste iets teruggewonnen uit je gevangenschap. Ik wil hier net zo graag weg als iedereen, maar ik wil door deze poorten lopen, niet kruipen. Als we kracht, verzet kunnen vinden, zelfs op onze zwakste momenten, zelfs als we in de handen van de Vijand zijn, dan keren we het systeem tegen zichzelf, dan worden we het virus in de machine.

Er is daar een strijd die gestreden moet worden. Zelfs als je voor maar 6 maanden wordt opgesloten, ga niet simpelweg om en geef je over aan de TV en een 'rustig leven'- Als dat het leven is dat je wilt leiden dan zit je in het verkeerde vak. Wordt niet medeplichtig aan je eigen gevangenschap, zittend in een open inrichting met niet eens een muur om jou en je geliefden te scheiden. Vertel ze dat ze hun elektronische boeien kunnen stoppen waar de zon niet schijnt. Geef je niet over aan de levende dood, verzet zal je beter steunen dan TV's en tafeltennis.

Dit is iets waar mensen over na moeten denken voordat ze zichzelf ook maar in een positie plaatsen die de kansen, dat ze worden opgesloten, vergroot, het is allemaal onderdeel van de verplichting die we aangaan als we revolutionairen worden. Voor hen die deze verplichting willen naleven, zijn er genoeg kansen om een actieve rol te spelen in het terugvechten tegen de gevangenisrepressie.

De strijd hier binnen is hard, maar het is er één waarvan geen enkele opgesloten militant zich kan veroorloven om het de rug toe te keren. Zij die buiten zijn moeten de solidariteitsbeweging bouwen die gevangen activisten verdienen, maar Anarchistische gevangenen moeten die solidariteit ook verdienen.

April 2002, Whitemoor Prison.

Mark Barnsley

¹ De Ealing comedies zijn Engelse naoorlogse comedies die gemaakt werden in de Ealing studio's. Ze hadden meestal als hoofdrolspelers 'aardige schurken' zoals oplichters en bankrovers, die stalen van de rijken, nooit geweld gebruikten, maar uiteindelijk altijd werden opgepakt, zonder enig gevoel van wrok.

² In de 'B' science fiction film 'The Stepford Wives' worden de vrouwen van een plaats die Stepford heet vervangen door

volgzame, onderdanige robots, die met een inhoudsloze lach appeltaarten bakken en het huishouden doen. Mark gebruikt deze term voor gevangenen die hun hersenen en ruggengraat verliezen en worden gereduceerd tot volgzame slaven. Later kwam er de film 'The Revenge of the Stepford Wives'!