Over een periode van langer dan 25 jaar was de grootste groep politieke gevangenen de Ierse krijgsgevangenen, voornamelijk behorend tot de Provisionele IRA, en in mindere mate bij het Ierse Nationale Bevrijdingsleger (INLA). Ook waren er behoorlijke aantallen Palestijnse politieke gevangenen, Libiërs, Kasjmir separatisten, ALF gevangenen, Angry Brigade gevangenen, en andere politieke gevangenen van verschillende soorten. In Schotland waren er bij tijd en wijle gevangenen die verbonden waren met het Schotse Nationale Bevrijdingsleger en in Wales voor separatistische activiteiten daar. Ook waren er in de jaren 80 degenen die gevangen zaten in verband met de golf aan 'rellen' en opstanden die toen plaatsvonden (met name 1981), mijnwerkers van de 1984-85 mijnstaking en anderen, gevangen in verband met de Anti-Poll Tax strijd.

De effecten van zoveel politieke gevangenen, met name Ierse krijgsgevangenen, in combinatie met een over het algemeen breder niveau van politieke militantie onder de arbeidersklasse toen, hadden diepgaande invloed op de Britse gevangenisstrijd in de zeventiger en tachtiger jaren. Tijdens deze decennia waren het politieke bewustzijn en de solidariteit op hun hoogste niveau in de Britse gevangenissen, en als gevolg daarvan werden belangrijke zaken bereikt als het gaat om onze behandeling en omstandigheden. Verschillende organisaties werden gevormd om hiervoor te vechten, inclusief het militante Gevangenen Bevrijdingsleger.

In de negentiger jaren begon de repressie opnieuw. Vanaf 1996 werden de gevangenen van de Provisionele IRA en INLA gerepatrieerd. Dit haalde de grootste groep van georganiseerde politieke gevangenen, die altijd vooraan in het verzet aanwezig waren, uit de vergelijking. Natuurlijk was het ook zo dat de negentiger jaren in het algemeen een veel minder militant decennium was dan de twee voorgaande, en degenen die de gevangenissen binnenkwamen waren minder politiek bewust, zij waren Thatchers kinderen.

De afgelopen jaren zijn veel van de concessies aan de humaniteit die bereikt waren in de Britse gevangenissen in de jaren 70 en 80 teruggestolen door de staat en de geest van gevangenensolidariteit is ondermijnd. Gevangnissen zijn niet langer broeinesten voor opstand - het is makkelijk te rebelleren (vooral wanneer iedereen het doet), maar moeilijker is het een revolutionair te zijn. Het relatieve gemak waarmee de staat de dingen, die in het verleden bereikt waren door strijd, kon terugdraaien, laat zien dat het belangrijk is om te bouwen aan politiek bewustzijn over de lange termijn en niet slechts aan verzet op de korte termijn. Effectievere tactieken van de staat, het gebrek aan solidariteit tussen gevangenen, en het tekort aan solidariteit van 'buiten' heeft ervoor gezorgd dat bajes-

strijders geïsoleerd staan. Helaas hebben de effecten van lange gevangenisstraffen, afgesloten zijn van hun eigen beweging, en een gebrek aan solidariteit ervoor gezorgd dat sommige kameraden van wie de

strijd niet geworteld is in Groot-Brittannië zich daadwerkelijk hebben overgegeven aan het systeem.

Hoewel het mag lijken dat met de vrijlating van gevangenen van de Provisionele IRA en INLA er geen politieke gevangenen meer in de Britse gevangenissen zitten, is dit zeker niet de waarheid. Er zijn Republikeinse "anti-overeenkomst"¹ gevangenen in de Britse gevangenissen die niet in aanmerking komen voor enige vorm van amnestie, en die de staat opnieuw probeert te criminaliseren. Er is een golf geweest van antikapitalistische gevangenen, hoewel niemand van hen nog lange straffen heeft gekregen. De Palestijnse, Libische en Kasjmir separatisten zitten hier ook nog gevangen, sommigen al meer dan 20 jaar, net als veel individuele militanten die gedurende vele jaren actief zijn geweest in belangrijk gevangenenverzet. Ook zijn er nog steeds ALF gevangenen en EF! gevangenen, ook al krijgen de laatste momenteel nog relatief korte straffen. Het recentelijkst is na-tuurlijk de introductie van internering van niet-Britse 'terroristische' verdachten, en het is onvermijdelijk dat de Britse politiestaat de recentelijk geïntroduceerde draconische wetgeving zal gebruiken tegen politieke vijanden in het eigen land.

Terwijl de omstandigheden voor strijd harder zijn dan ze ooit geweest zijn in de Britse gevangenissen, blijft de gevangenispopulatie de pan uit rijzen. Het is slechts een kwestie van tijd voordat het grote beest van het gevangenenverzet weer wakker wordt, en velen van ons werken actief naar die dag toe, constant ernaar strevend om het bewustzijn te verhogen, verzet te bouwen, en onze revolutionaire ideeën door te geven.

7 februari 2002, Whitemoor Prison

Mark Barnsley

¹ De Republikeinse "anti-overeenkomst" gevangenen zijn zij die de Belfast (of de zogenaamde 'Goede Vrijdag') overeenkomst tussen Sinn Fein en de Britse overheid verworpen hebben. Deze overeenkomst wettigde de Britse bezetting van Noord-Ierland, criminaliseerde toekomstige gewapende Republikeinse activiteiten en gaf een 'groen licht' voor de daadwerkelijke herintroductie van internering op grond van valse 'lidmaatschap' (van een verboden organisatie) aanklachten. Oorspronkelijk waren deze gevangenen vooral leden van de 'Voortgezette' of de zogenaamde Real IRA, maar interessant genoeg hebben Real IRA gevangenen recentelijk hun eigen leiderschap ontslagen, een tactisch staakt-het-vuren afgekondigd en kijken ze nu of het mogelijk is zich bezig te houden met meer progressieve bewegingen zoals anti-kapitalistsiche groepen.