Zaterdag 13 oktober 2007, rond een uur of 4: Een meisje ligt te slapen op Piazza Verdi in Bologna (noord Italie). Surveillerende politie besluit dat haar gedrag "abnormaal" is, en gecorrigeerd moet worden door middel van gedwongen opname ("TSO" in Italie), wat opname in een psychiatrisch ziekenhuis betekend met gedwongen behandeling van psychofarmaca. De agenten bellen de ambulance terwijl ze het meisje in hechtenis houden.Vijf anarchisten van het anarchistisch centrum "Fuoriluogo" zijn getuige van deze episode en kunnen niet nalaten hun ongenoegen bij de politie teuiten. Ze doen hun best de arrestatie van het meisje tegen te houden. Het antwoord van de politie is bruut: bewapend met de lange lat en zelfs pistolen achtervolgen ze de kameraden. Omdat ze weten te ontsnappen, worden nog zes politiebusjes opgeroepen en de korte vlucht eindigt op Piazza San Vitale. De vijf krijgen handboeien om terwijl ze heftig in elkaar geslagen worden. Een paar buurtbewoners is duidelijk verontwaardigd over het politie optreden, maar komt niet tussenbeide. De beschuldigingen tegen de kameraden zijn behoorlijk zwaar: Roofoverval (de agenten hadden een paar handboeien verloren), verzet bij arrestatie en vernieling (van een politiebusje waarin een van de kameraden vervoerd werd). De vijf worden onmiddellijk gevangen gezet in de La Dozza gevangenis. Twee meisjes worden uiteindelijk onder huisarrest geplaatst.

Dezelfde nacht en de volgende morgen start de politie met de doorzoeking van huizen van andere kameraden in Bologna, onder het mom van dat ze op zoek zijn naar de verdwenen handboeien. In de avond vindt er een spontane solidariteitsmars met de opgepakte anarchisten plaats. Sommige demonstranten besluiten hun solidariteit ook te uiten door het schrijven van "riskante" teksten op de muren van de stad. Ze werden gearresteerd door Digos officieren, en gearresteerd en veroordeeld zonder enige vorm van proces: Juan en Bogu krijgen tien maanden en worden naar de gevangenis gebracht, terwijl Davide, Alessio en Belle veroordeeld worden tot vier maanden en huisarrest krijgen.

Alle gevangen anarchisten zijn onderworpen aan een zwaar beveiligd regime en censuur op hun post.

In de maanden daarop worden Cristian Federico, Andrea, Madda, Manuela en Bogu losgelaten, (er zijn uiteindelijk meer mensen opgepakt die hun solidariteit met hen betogen), en onder huisarrest geplaatst zonder de mogelijkheid (in Bogu"s geval) om post te ontvangen, te telefoneren en mensen te ontmoeten die niet bij hem in huis wonen. Maar Juan blijft daarentegen in de gevangenis en is meerdere keren overgeplaatst van de ene gevangenis naar de andere. Momenteel wordt hij vastgehouden in de Poggioreale gevangenis in Napels.

In februari 2008 worden opnieuw drie anarchisten gearresteerd (krijgen huisarrest) waar hetzelfde onderzoek op volgt als de eerdere (huiszoekingen).

Dit zijn de laatste van een lange reeks van episodes die in de afgelopen maanden voor de invoering van verstikkende en repressieve maatregelen in Bologna hebben gezorgd. Allerlei soorten verboden worden door de hele stad uitgevoerd en het centrum wordt constant bepatrouilleerd door een massale aanwezigheid van politie. Huizen en gekraakte sociale centra worden ontruimd, kampen van zigeuners worden vernield met graafmachines en alle vormen van sociaal en politiek verzet worden gecriminaliseerd. Dit wordt gedaan uit naam van "sociale veiligheid" en het op lossen van de zogenaamde "sociale onvrede", onderwerpen die de voorpagina"s van de kranten hebben gevuld met als doel de burgers een sociale angst in te boezemen en hun aandacht af te leiden van werkelijke problemen en een atmosfeer te cre"ren van cynisme, vervreemding en gelatenheid. Dit wordt momenteel gestuurd door een "linkse" burgemeester, en Bologna toont wederom aan een laboratorium te zijn waar ge"xperimenteerd wordt met steeds geraffineerdere en veelgebruikte technieken van sociale controle.

Het is de burgemeester van Bologna die de vader is van de "veiligheidswetten", die zijn aangenomen door de commissie van Italiaanse burgemeesters, en uiteindelijk op nationaal niveau zijn ingevoerd dankzij minister Amato.

In feite is het "thema veiligheid", dat absoluut geen lokaal probleem is, het speerpunt geworden van alle politici in Italie, en een onderwerp dat linkse en rechtse politici de mogelijkheid biedt om betrokken te raken in een spel waarin iedereen probeert de meest passende oplossing te vinden om de vrijheid te onderdrukken. Dag voor dag wordt de intolerantie jegens de "zwakste" groepen opgevoerd. Een systeem dat gebaseerd is op autoritaire onderdrukking benoemd degenen die beschermd moeten worden en zij die vervolgd moeten worden, en stelt de buitengeslotenen onvermijdelijk bloot aan laf geweld: van de aanvallen tegen de zigeunerkampen en de immigranten gemeenschap in het algemeen, tot het gebruik van heuse inrichtingen (gevangenissen en psychiatrische ziekenhuizen) en de meer recente bestormingen van door neo fascistische bendes.

Deze ontwikkeling en duidelijke verwoesting van sociale omgang wordt niet willekeurig uitgevoerd. In tegendeel, we denken dat het laat zien dat een wel doordacht proces van herstel van de maatschappijstructuur onderweg is, een proces dat gigantische stappen neemt om de regels van de "democratische" Staat te veranderen. Het is geen herstel dat gewezen wordt door het verleden, het is eerder een bestel dat nodig is om een politiek, economisch en sociaal systeem te stabiliseren, dat strategisch gebaseerd is op oorlog. Terwijl de legers van alle westerse Staten (ook de Britse en Italiaanse) zich inzetten om de armste bevolkingsgroepen in alle uithoeken van de wereld uit te roeien voor het "exporteren van democratie", is de onderdrukking van ruimte waar oppositie en verzet zich kan uiten een absolute prioriteit op ieder niveau geworden, de internationale en de lokale: massale militarisering van stedelijke gebieden, een toename in het aantal gevangenen, deportatie van immigranten en schaamteloze vervolging van alle sociale strijd, van arbeiders stakingen tot gekraakte huizen, van protesten tegen ecologische vernieling tot oppositie tegen oorlog. En de meest vervolgden zijn duidelijk degenen die zichzelf openlijk als vijand van de Staat en haar sociale maatschappijstructuur hebben verklaard. Zij die zich niet laten misleiden door de propaganda van het regime kan dus de werkelijke redenen van "onveiligheid" en "sociale onvrede" herkennen.

Sterfgevallen op het werk en branden in werkplatsen die op een bijna dagelijkse basis in Italie voorkomen, zogen voor meer doden en gewonden dan welke criminele activiteit dan ook. Gelijkertijd is de verarming die de meeste mensen treft, niet afhankelijk van diefstal of overvallen, maar van de inkomens die steeds minder in overeenstemming zijn met de kosten van het leven.

De werkelijke onveiligheid wordt veroorzaakt door de constante toename van precaire arbeid, die slecht betaald wordt en geen enkele sociale zekerheid biedt, door aanhoudende ontslagen van arbeiders (dankzij de verhuizing van bedrijven naar het buitenland, waar arbeidskrachten goedkoop genoeg zijn voor de behoefte van de baas), door de huurprijzen die niet op te brengen zijn en door een uitkering die niets te bieden heeft, in tegendeel: In Italie sterven mensen aan verkeerde gezondheidsbehandeling of worden vergiftigd door afval dat op straat achter gelaten ligt te rotten.

Dit is niet alleen een Italiaans verhaal: Repressieve strategien en sociale controle die gericht zijn op het voorkomen van de samenwerking tussen de buitengesloten en uitgebuitte mensen tegen hun gezamenlijke vijand worden overal in werking gesteld.

Dit verhaal gaat ons daarom allemaal aan.

SOLIDARITEIT MET DE GEVANGENEN IN BOLOGNA

ALLE GEVANGENISSEN IN DE FIK

 (geinspireerd op een pamflet van "Fuoriluogo")