| | Introductie | Nieuws | Contact | Steun & Adressen | Teksten | Achtergrond | Dossiers | |
De voorbije zes maanden toverde de politie en de andere huurlingen van de Staat de stad Brussel om tot een speeltuin van de repressie. Elk sprankeltje leven dat wel eens subversief zou kunnen zijn, wordt brutaal onderdrukt.
Het is natuurlijk belachelijk om te spreken over “het begon met...” De repressie van de Staat kent geen beginpunt en geen eindpunt, alleen maar periodes van lagere en hogere intensiteit, net zoals de sociale strijd. Maar in het laatste decennium is het alleszins duidelijk geworden dat het de Staat niet alleen te doen is om de marginale uitwassen van de sociale strijd die een radicale en compromisloze confrontatie met haar zoeken (directe acties, wilde betogingen, gewelddadige aanvallen, gewapende strijd...), maar elke vorm van dissidentie die niet binnen de lijntjes van het democratische spektakel kleurt.
Een opeenvolging van repressie...
Na de zorgvuldig georchestreerde razzia’s in en aan open asielkampen zoals het Klein Kasteeltje in het voorjaar van 2006, die duidelijk een reactie van de Staat waren op de uitbreidende beweging van bezettingen door mensen zonder papieren, kregen we een resem arrestaties in het Brusselse van actieve papierlozen te slikken. Ze werden opgepakt in de buurt van de bezette kerken; de Dienst Vreemdelingenzaken sprak telkens over toeval, maar het lijdt geen twijfel dat dit reële dreigementen waren aan papierlozen die zich roerden in heel België. Ondertussen werd er nog een bezette kerk in Sint-Gillis ontruimd, in heel Sint-Gillis werd een gemeentelijk verbod op betogingen of samenkomsten in verband met papierlozen uitgevaardigd.
Toen begin juli het voorstel van Patrick Dewael over een hervorming van de asielwetgeving goedgekeurd werd, volgde de dag daarop de gewelddadige ontruiming van de bezette kerk in Anderlecht. Tientallen relflikken bestormden de kerk en arresteerden de aanwezige papierlozen. Een deel van de gearresteerden werd opgesloten in de gesloten asielkampen (o.a. Vottem). In een communiqué (1) verklaarden ze dat ze gedurende hun arrestatie geslagen en mishandeld werden. Anderhalve week later slaat de politie van Sint Joost in Brussel Alexis Nkurunga, die geen papieren kon voorleggen bij de identiteitscontrole, in coma. Dan volgde nog een ontruiming van een bezette kerk, de Sint-Bernarduskerk, waar meerdere militanten zonder papieren gearresteerd werden.
Op bevel van minister Dewael rekende de politie op brute wijze af met de laatste verzetshaarden van de beweging van bezettingen door papierlozen. De enkele initiatieven die de laatste maanden nog plaatsvonden, hebben het dreigement maar al te goed begrepen, en voelden zich verplicht om te plooien naar de dictaten van de respectievelijke burgemeesters.
Enkele weken later sterft Fayçal, een jonge gast van 25 jaar, in een isolatiecel in de gevangenis van Vorst (Brussel). Hij zat nog maar enkele dagen in voorarrest toen de gevangenisbeulen hem twee kalmeringsinjecties toedienden die (gecombineerd met slagen en folter ?) zijn dood zouden veroorzaakt hebben. In de Brusselse Marollenwijk waar Fayçal woonde ontbrandt de woede: confrontaties met de flikken, brandstichtingen, plunderingen, ingesmeten ruiten,... De Staat en haar huurlingen aarzelden geen seconde; heel Brussel wordt op minder dan één dag tijd gemilitariseerd. In alle ‘gevoelige’ wijken wordt de permanente politie-aanwezigheid (24/24u uiteraard) verhoogd, er circuleren helikopters en de grote boulevards in Brussel staan vol met relwagens en waterkanonnen.
Na de tweede nacht van rellen wordt de onmiddelijke arrestatie van alle ‘potentiële amokmakers’ bevolen. Tientallen jongeren worden preventief opgepakt, beschuldigd van allerlei kleine misdaden (diefstallen, vandalisme,...) en door de media en het Brusselse stadsbestuur afgeschilderd als die hard delinquenten. We hebben er geen tekeningen bij nodig om te vermoeden wat er op de politiekantoren in Brussel met deze jonge rebellen allemaal gebeurd is...
Een week na de dood van Fayçal organiseren familie en vrienden van de jongen twee betogingen. Een driehonderdtal mensen verzamelen zich voor het Justitiepaleis dat als tempel der Rechtvaardigheid uittoornt boven de Marollenwijk. Onmiddellijk verbieden de flikken de betoging en omsingelen de honderden mensen. Eén kleine schermutseling resulteert al gauw in minstens 8 arrestaties van jongeren. Nultolerantie over de ganse lijn. De volgende dag was er afgesproken om te betogen aan de gevangenis van Vorst. Opnieuw verbieden de flikken de betoging en controleren de enkele jongeren die toch gekomen waren. Het gebied rondom de gevangenis lijkt op een militair kamp: relwagens, relflikken en waterkanonnen à volonté.
Amper een week later rollen de repressieve spierballen opnieuw. Op 7 oktober zakten een 500-tal mensen af naar de Reclaim The Streets in Brussel.(2) Onmiddellijk wordt deze niet-aangevraagde samenscholing omsingeld door een overmacht aan relflikken, ondersteund door waterkanonnen en een helikopter. De Reclaim kan zelfs de verzamelplek niet verlaten. Na overleg met de bevoegde schepen, slagen de Reclaim’ersters erin om enkele tientallen meters te bewegen... Die luttele meters volstonden om tot bij een grote leegstaande bar te geraken. Enkele mensen besloten het gebouw te kraken. De politiemacht omsingelde het gebouw en aarzelde geen seconde om traangas boven te halen. In het gekraakte gebouw kon je amper nog ademen. Bilan van de Reclaim? Enorme politierepressie en een gekraakt gebouw.
Anderhalve week lang vonden er allerhande activiteiten plaats in de gezellige bar die de Maes-gigant jaren had laten leegstaan... tot tientallen relflikken met een eenzijdig verzoekschrift op zak dinsdagochtend 17 oktober om7u ’s morgens het pand binnenvielen. 17 mensen werden gearresteerd. Enkele uren later, nadat het politieregister weer wat gespijst was, werden 16 mensen terug vrijgelaten. Eén persoon uit Frankrijk kreeg een bevel om het grondgebied te verlaten, een andere die de juiste papieren niet bleek te hebben, bleef aangehouden. De volgende dag werd hij, ondanks enkele solidairen die op de luchthaven probeerden de deportatie tegen te houden, uitgewezen naar Servië.
De essentie van de Staat is geweld...
We gaan niet huilen om deze repressieve slagen. Het enige wat ons verrast heeft, is dat de reactie van de huurlingen van de Staat zo overweldigend is en zo buiten alle proporties. Zeg nu zelf: een groep al dan niet hongerstakende papierlozen overvallen, jongeren van nog geen 16 jaar arresteren en mishandelen, een feestelijke namiddag omsingelen, kinderen met traangas aanvallen... veel heldenmoed kwam er niet aan te pas. Het lijkt wel alsof ze met enkele schokgolven elke groeiende vorm van dissidentie letterlijk vanaf het prille begin willen massacreren.
De Staat en haar huidige democratische vorm is gebouwd en gestoeld op geweld en handhaaft zichzelf door geweld. Niet alleen in haar meest brute vorm zoals het politiegeweld, maar ook – en vooral – door de sociale pacificatie, de verstikking van elke dissidentie en van elke zweem van ontevredenheid. Niet alleen de media en de zogenaamde humanitairen (straathoekwerkers, mensenrechtenactivisten, democratische anti-racisten,...) spelen hier hun rol, maar vooral de dagdagelijkse afstomping, vervreemding en verveling. De ijzeren wurggreep van de Staat, via de VDAB, het OCMW,... op allen die niet werken of niet willen werken, is hét middel bij uitstek om alles onder controle te houden. Daarnaast zullen de interimbureau’s en de tijdelijke jobs je wel terroriseren tot je aan het eind van je dag nog zo weinig energie over hebt dat je je alleen nog maar wil/kan overgeven aan de verveling van de eindeloze TV-programma’s.
Het politiegeweld houdt gelijke tred met het geweld van de instellingen: de afranselingen van mensen zonder papieren in de asielkampen (open en gesloten); de uitsluiting op school; de folter, isolatie, moorden en gezelfmoorden in de gevangenissen en het integratieterrorisme van de Inburgeringscursussen, Huizen van het Nederlands, arbeidsattitudetrainingen,... De repressie richt zich tegen de onaangepasten in de breedste betekenis van het woord: van werkweigeraars over migranten tot delinquenten en dissidenten.
Antwoorden zijn noodzakelijk...
Als democraat kan je jezelf een propere contestatie op zo’n repressiespeeltuin permitteren. Je kan beginnen zagen over democratische waarden, rechten, plichten, en de hele humanitaire mikmak van mensenrechten, non-discriminatie,... Maar uiteindelijk begint het verdedigen van de ‘echte’ democratie altijd bij het goedpraten van haar repressie, zelfs als dat goedpraten gebeurt doorheen schijnbare kritiek. Die schijnbare kritiek kent immers legitimiteit toe aan het bestaan tout court van politie en Staat, en helpt het systeem haar scherpe kantjes te vermommen en opnieuw te verpakken.
Als de Staat beslist om bepaalde prille vormen van dissidentie te onderdrukken, is het noodzakelijk om daartegenover de solidariteit in haar duizend-en-één vormen te plaatsen. Het gaat hier niet over oog om oog, tand om tand. Het gevecht tegen de flikken zullen we de eerstkomende tijd niet winnen. Het gaat over revolutionaire solidariteit, elkaars strijd herkennen, uitbreiden en verderzetten. Daar zijn ze bang van, daarom zetten ze alles op alles om er vanaf het begin korte metten mee te maken. Hoe aanstekelijk waren (hadden) de rellen in de Marollenwijk niet (kunnen zijn)? Hun verspreiding was dreigend en vijandelijk. De flikken hebben de situatie goed ingeschat en jammer genoeg erg adequaat gereageerd. Diffuse en verspreide solidariteit, oftewel het verderzetten van de rebellie, had een bres kunnen slagen in de politierepressie.
In tijden van repressie is het belangrijk onze ideeën uit te klaren en kant te kiezen. Tegenover de repressie valt er niet te dralen, en het is ook niet afdoend om telkens weer de inzakking van een beweging van revolte te wijten aan de ‘recupereerders’ in al hun vormen; dit is vaak meer een excuus om achterover te leunen dan een element in de analyse. Vertrouwen op onze ideeën en onze praktijken, ze aanpassen aan de realiteit zoals die is (en niet zoals wij haar zouden willen zien), en ze uitklaren en laten groeien; dat is de essentie van een subversieve beweging die leeft en zich niet laat verlammen.
“Tegenwoordig is elke blijk van ontevredenheid genoeg om het hele repressie-apparaat over je heen te krijgen. Maar het zijn niet wij die ons moeten verantwoorden. Met haar gevangenissen, politie, asielkampen, nieuwbouwprojecten, controles en moorden voert het systeem oorlog tegen ons; tegenover zulke agressies is geen dialoog mogelijk. Alleen de taal van rebellie is een afdoend antwoord.” (3)
(1) Zie vorige Nar, n° 207, september-oktober 2006.
(2) Actie waarbij op een feestelijke manier de straten worden heroverd op de consumptie, de auto’s, de controle,...
(3) Uit het pamflet “Tijden van oorlog... over de moord op Fayçal in de gevangenis van Vorst en de oorlog van het systeem tegen de onaangepasten.” dat in de dagen na de rellen verspreid werd in de Marollenwijk en daarbuiten. Je vind de integrale tekst in deze Nar op pagina 5.
Uit De Nar, anarchistische krant, november-december 2006
Het is natuurlijk belachelijk om te spreken over “het begon met...” De repressie van de Staat kent geen beginpunt en geen eindpunt, alleen maar periodes van lagere en hogere intensiteit, net zoals de sociale strijd. Maar in het laatste decennium is het alleszins duidelijk geworden dat het de Staat niet alleen te doen is om de marginale uitwassen van de sociale strijd die een radicale en compromisloze confrontatie met haar zoeken (directe acties, wilde betogingen, gewelddadige aanvallen, gewapende strijd...), maar elke vorm van dissidentie die niet binnen de lijntjes van het democratische spektakel kleurt.
Een opeenvolging van repressie...
Na de zorgvuldig georchestreerde razzia’s in en aan open asielkampen zoals het Klein Kasteeltje in het voorjaar van 2006, die duidelijk een reactie van de Staat waren op de uitbreidende beweging van bezettingen door mensen zonder papieren, kregen we een resem arrestaties in het Brusselse van actieve papierlozen te slikken. Ze werden opgepakt in de buurt van de bezette kerken; de Dienst Vreemdelingenzaken sprak telkens over toeval, maar het lijdt geen twijfel dat dit reële dreigementen waren aan papierlozen die zich roerden in heel België. Ondertussen werd er nog een bezette kerk in Sint-Gillis ontruimd, in heel Sint-Gillis werd een gemeentelijk verbod op betogingen of samenkomsten in verband met papierlozen uitgevaardigd.
Toen begin juli het voorstel van Patrick Dewael over een hervorming van de asielwetgeving goedgekeurd werd, volgde de dag daarop de gewelddadige ontruiming van de bezette kerk in Anderlecht. Tientallen relflikken bestormden de kerk en arresteerden de aanwezige papierlozen. Een deel van de gearresteerden werd opgesloten in de gesloten asielkampen (o.a. Vottem). In een communiqué (1) verklaarden ze dat ze gedurende hun arrestatie geslagen en mishandeld werden. Anderhalve week later slaat de politie van Sint Joost in Brussel Alexis Nkurunga, die geen papieren kon voorleggen bij de identiteitscontrole, in coma. Dan volgde nog een ontruiming van een bezette kerk, de Sint-Bernarduskerk, waar meerdere militanten zonder papieren gearresteerd werden.
Op bevel van minister Dewael rekende de politie op brute wijze af met de laatste verzetshaarden van de beweging van bezettingen door papierlozen. De enkele initiatieven die de laatste maanden nog plaatsvonden, hebben het dreigement maar al te goed begrepen, en voelden zich verplicht om te plooien naar de dictaten van de respectievelijke burgemeesters.
Enkele weken later sterft Fayçal, een jonge gast van 25 jaar, in een isolatiecel in de gevangenis van Vorst (Brussel). Hij zat nog maar enkele dagen in voorarrest toen de gevangenisbeulen hem twee kalmeringsinjecties toedienden die (gecombineerd met slagen en folter ?) zijn dood zouden veroorzaakt hebben. In de Brusselse Marollenwijk waar Fayçal woonde ontbrandt de woede: confrontaties met de flikken, brandstichtingen, plunderingen, ingesmeten ruiten,... De Staat en haar huurlingen aarzelden geen seconde; heel Brussel wordt op minder dan één dag tijd gemilitariseerd. In alle ‘gevoelige’ wijken wordt de permanente politie-aanwezigheid (24/24u uiteraard) verhoogd, er circuleren helikopters en de grote boulevards in Brussel staan vol met relwagens en waterkanonnen.
Na de tweede nacht van rellen wordt de onmiddelijke arrestatie van alle ‘potentiële amokmakers’ bevolen. Tientallen jongeren worden preventief opgepakt, beschuldigd van allerlei kleine misdaden (diefstallen, vandalisme,...) en door de media en het Brusselse stadsbestuur afgeschilderd als die hard delinquenten. We hebben er geen tekeningen bij nodig om te vermoeden wat er op de politiekantoren in Brussel met deze jonge rebellen allemaal gebeurd is...
Een week na de dood van Fayçal organiseren familie en vrienden van de jongen twee betogingen. Een driehonderdtal mensen verzamelen zich voor het Justitiepaleis dat als tempel der Rechtvaardigheid uittoornt boven de Marollenwijk. Onmiddellijk verbieden de flikken de betoging en omsingelen de honderden mensen. Eén kleine schermutseling resulteert al gauw in minstens 8 arrestaties van jongeren. Nultolerantie over de ganse lijn. De volgende dag was er afgesproken om te betogen aan de gevangenis van Vorst. Opnieuw verbieden de flikken de betoging en controleren de enkele jongeren die toch gekomen waren. Het gebied rondom de gevangenis lijkt op een militair kamp: relwagens, relflikken en waterkanonnen à volonté.
Amper een week later rollen de repressieve spierballen opnieuw. Op 7 oktober zakten een 500-tal mensen af naar de Reclaim The Streets in Brussel.(2) Onmiddellijk wordt deze niet-aangevraagde samenscholing omsingeld door een overmacht aan relflikken, ondersteund door waterkanonnen en een helikopter. De Reclaim kan zelfs de verzamelplek niet verlaten. Na overleg met de bevoegde schepen, slagen de Reclaim’ersters erin om enkele tientallen meters te bewegen... Die luttele meters volstonden om tot bij een grote leegstaande bar te geraken. Enkele mensen besloten het gebouw te kraken. De politiemacht omsingelde het gebouw en aarzelde geen seconde om traangas boven te halen. In het gekraakte gebouw kon je amper nog ademen. Bilan van de Reclaim? Enorme politierepressie en een gekraakt gebouw.
Anderhalve week lang vonden er allerhande activiteiten plaats in de gezellige bar die de Maes-gigant jaren had laten leegstaan... tot tientallen relflikken met een eenzijdig verzoekschrift op zak dinsdagochtend 17 oktober om7u ’s morgens het pand binnenvielen. 17 mensen werden gearresteerd. Enkele uren later, nadat het politieregister weer wat gespijst was, werden 16 mensen terug vrijgelaten. Eén persoon uit Frankrijk kreeg een bevel om het grondgebied te verlaten, een andere die de juiste papieren niet bleek te hebben, bleef aangehouden. De volgende dag werd hij, ondanks enkele solidairen die op de luchthaven probeerden de deportatie tegen te houden, uitgewezen naar Servië.
De essentie van de Staat is geweld...
We gaan niet huilen om deze repressieve slagen. Het enige wat ons verrast heeft, is dat de reactie van de huurlingen van de Staat zo overweldigend is en zo buiten alle proporties. Zeg nu zelf: een groep al dan niet hongerstakende papierlozen overvallen, jongeren van nog geen 16 jaar arresteren en mishandelen, een feestelijke namiddag omsingelen, kinderen met traangas aanvallen... veel heldenmoed kwam er niet aan te pas. Het lijkt wel alsof ze met enkele schokgolven elke groeiende vorm van dissidentie letterlijk vanaf het prille begin willen massacreren.
De Staat en haar huidige democratische vorm is gebouwd en gestoeld op geweld en handhaaft zichzelf door geweld. Niet alleen in haar meest brute vorm zoals het politiegeweld, maar ook – en vooral – door de sociale pacificatie, de verstikking van elke dissidentie en van elke zweem van ontevredenheid. Niet alleen de media en de zogenaamde humanitairen (straathoekwerkers, mensenrechtenactivisten, democratische anti-racisten,...) spelen hier hun rol, maar vooral de dagdagelijkse afstomping, vervreemding en verveling. De ijzeren wurggreep van de Staat, via de VDAB, het OCMW,... op allen die niet werken of niet willen werken, is hét middel bij uitstek om alles onder controle te houden. Daarnaast zullen de interimbureau’s en de tijdelijke jobs je wel terroriseren tot je aan het eind van je dag nog zo weinig energie over hebt dat je je alleen nog maar wil/kan overgeven aan de verveling van de eindeloze TV-programma’s.
Het politiegeweld houdt gelijke tred met het geweld van de instellingen: de afranselingen van mensen zonder papieren in de asielkampen (open en gesloten); de uitsluiting op school; de folter, isolatie, moorden en gezelfmoorden in de gevangenissen en het integratieterrorisme van de Inburgeringscursussen, Huizen van het Nederlands, arbeidsattitudetrainingen,... De repressie richt zich tegen de onaangepasten in de breedste betekenis van het woord: van werkweigeraars over migranten tot delinquenten en dissidenten.
Antwoorden zijn noodzakelijk...
Als democraat kan je jezelf een propere contestatie op zo’n repressiespeeltuin permitteren. Je kan beginnen zagen over democratische waarden, rechten, plichten, en de hele humanitaire mikmak van mensenrechten, non-discriminatie,... Maar uiteindelijk begint het verdedigen van de ‘echte’ democratie altijd bij het goedpraten van haar repressie, zelfs als dat goedpraten gebeurt doorheen schijnbare kritiek. Die schijnbare kritiek kent immers legitimiteit toe aan het bestaan tout court van politie en Staat, en helpt het systeem haar scherpe kantjes te vermommen en opnieuw te verpakken.
Als de Staat beslist om bepaalde prille vormen van dissidentie te onderdrukken, is het noodzakelijk om daartegenover de solidariteit in haar duizend-en-één vormen te plaatsen. Het gaat hier niet over oog om oog, tand om tand. Het gevecht tegen de flikken zullen we de eerstkomende tijd niet winnen. Het gaat over revolutionaire solidariteit, elkaars strijd herkennen, uitbreiden en verderzetten. Daar zijn ze bang van, daarom zetten ze alles op alles om er vanaf het begin korte metten mee te maken. Hoe aanstekelijk waren (hadden) de rellen in de Marollenwijk niet (kunnen zijn)? Hun verspreiding was dreigend en vijandelijk. De flikken hebben de situatie goed ingeschat en jammer genoeg erg adequaat gereageerd. Diffuse en verspreide solidariteit, oftewel het verderzetten van de rebellie, had een bres kunnen slagen in de politierepressie.
In tijden van repressie is het belangrijk onze ideeën uit te klaren en kant te kiezen. Tegenover de repressie valt er niet te dralen, en het is ook niet afdoend om telkens weer de inzakking van een beweging van revolte te wijten aan de ‘recupereerders’ in al hun vormen; dit is vaak meer een excuus om achterover te leunen dan een element in de analyse. Vertrouwen op onze ideeën en onze praktijken, ze aanpassen aan de realiteit zoals die is (en niet zoals wij haar zouden willen zien), en ze uitklaren en laten groeien; dat is de essentie van een subversieve beweging die leeft en zich niet laat verlammen.
“Tegenwoordig is elke blijk van ontevredenheid genoeg om het hele repressie-apparaat over je heen te krijgen. Maar het zijn niet wij die ons moeten verantwoorden. Met haar gevangenissen, politie, asielkampen, nieuwbouwprojecten, controles en moorden voert het systeem oorlog tegen ons; tegenover zulke agressies is geen dialoog mogelijk. Alleen de taal van rebellie is een afdoend antwoord.” (3)
(1) Zie vorige Nar, n° 207, september-oktober 2006.
(2) Actie waarbij op een feestelijke manier de straten worden heroverd op de consumptie, de auto’s, de controle,...
(3) Uit het pamflet “Tijden van oorlog... over de moord op Fayçal in de gevangenis van Vorst en de oorlog van het systeem tegen de onaangepasten.” dat in de dagen na de rellen verspreid werd in de Marollenwijk en daarbuiten. Je vind de integrale tekst in deze Nar op pagina 5.
Uit De Nar, anarchistische krant, november-december 2006