Thomas Meyer-Falk, een redskin, in de bajes voor onteigening van een bank.

Vrijheid wordt iemand niet gegeven-

Vrijheid moet men nemen

Voor gevangenen heeft het begrip vrijheid een heel bijzondere betekenis. Voor velen is immers een grotere onvrijheid dan opgesloten zijn, slechts moeilijk voorstelbaar. Ook als daarbij niet buiten beschouwing wordt gelaten, dat een groot aantal mensen buiten de bajesmuren in een toestand van inwendige of uitwendige onvrijheid moet leven.

Juist 18 maart richt de blik op vrijheid, de strijd om en voor vrijheid, maar ook op onvrijheid.

De politieke gevangenen hebben het recht genomen om niet meer slechts zonder in te grijpen toe te kijken of binnen die grenzen, die het staatsrepressieapparaat heeft gesteld, hun protest te uiten. Ze hebben grenzen overschreden, wetten van staten en sytemen verwond, die uiteindelijk overwonnen moeten worden, altijd met het doel voor ogen, voor een wereld vrij van kapitalisme, sexisme en imperialisme te strijden.

Op het eerste gezicht mag het hoogdravend klinken, wellicht ook arrogant, want het verzet van een enkeling zal zelden de loop van de wereldgeschiedenis veranderen. Maar wat is het alternatief? De handen in de schoot leggen? Vrijheid betekent toch dat de enkeling zich ongehinderd kan ontplooien, dat hij of zij in het menszijn, in zijn/haar waardigheid, serieus wordt genomen.

Ook wanneer vandaag de dag ‘de Internationale’ steeds meer in de vergetelheid raakt, staat er in de tweede strofe zo treffend: “Es rettet uns kein hö´hres Wesen, kein Gott, kein Kaiser, noch Tribun. Uns aus dem Elend zu erlösen, können wir nur selber tun!” [“Geen hoger wezen redt ons, geen god, geen keizer, noch tribuun! Ons van de ellende verlossen, kunnen we alleen zelf doen!”] Dat betekent dat we moeten vechten!

Daarbij zijn de tralies, muren en gesloten deuren hier in de gevangenis slechts metaforen voor een algemenere onvrijheid. Ik zit inmiddels al enige jaren in isolatie en ben dus aan uitwendige reglementering onderworpen – ik ben onvrij! Ondanks deze uitwendige onvrijheid blijft ons gevangenen de inwendige vrijheid. Die kan ons nooit ontnomen worden. Ons blijft (in beperkte mate vanwege de postcensuur door gevangenis of rechtbank) de vrijheid van het woord.

De genoemde algemene onvrijheid betreft elk mens “buiten”, buiten de gevangenismuren: jullie leven is evenzeer streng aan regels gebonden. De hekken, tralies en muren worden steeds verder uitgebouwd, vergroot en versterkt. Of het nu de “sociale” wetten zijn, die er slechts voor dienen de werkelijke maatschappelijke toestanden te consolideren en deze sociale laag zo veel mogelijk onder controle te krijgen, of de zeer stevige, dodelijke EU-buitengrensbeveiligingssystemen, waardoor jaarlijks duizenden mensen de dood vinden. Om slechts twee van de talloze voorbeelden te noemen.

18 Maart zal naar mijn mening daarom niet slechts als dag voor de politieke gevangenen, maar ook als dag voor de vrijheid gezien moeten worden – en eigenlijk zou elke dag van het jaar een dag voor de vrijheid moeten zijn! Mijn gedachten gaan uit naar alle politieke gevangenen, en in het bijzonder, Bart de Geeter, José Delgado en Gabriel Pombo da Silva, omdat ze aan de vooravond staan van hun strafproces in Aachen!⁽²⁾

En mijn gedachten gaan ook uit naar alle mensen “buiten” die ons niet vergeten, die solidariteit, warmte, sympathie en genegenheid tonen, maar daarbij niet de politieke kritiek vergeten. Want het gaat niet om kritiekloze, blinde solidariteit.

Vrijheid!

Thomas Meyer-Falk

C/o JVA

Z. 3117

76646 Bruchsal

Duitsland

(1) 18 maart is in Duitsland de dag voor politiek gevangenen. De afgelopen twee jaar schreef Thomas een brief ter gelegenheid van die dag. Voor de brief van vorig jaar, zie Directe Actie nummer 11, mei 2004.

(2) Het proces van de Aachen 4: Gabriel, Bart, Jose en Begoña zou op 23 maart beginnen. Zie voor informatie over de zaak en het verloop van het proces: www.escapeintorebellion.info