Brief van Ulrike Meinhof, over wat isolatiefolter met een mens doet. Geschreven vanuit de dodencel in Keulen-Ossendorf (vrouwengevangenis), tussen 1972 en 1973.

Het gevoel, dat het hoofd explodeerd -het gevoel dat de schedel eigenlijk moet splijten, barsten- Het gevoel, dat het ruggemerg in het brein wordt geperst-
Het gevoel, dat het brein langzaam verschrompeld, als bijvoorbeeld tuttifrutti.
Het gevoel, dat je ononderbroken, onmerkbaar onder stroom staat, je van afstand wordt bestuurd-
Het gevoel, dat de associaties worden afgehakt-
Het gevoel, dat je de ziel uit het lijf pist, wanneer je het water niet ophouden kunt-
Het gevoel, dat de cel rijdt. Je wordt wakker, opent de ogen: de cel rijdt; in de namiddag, als de zon helder schijnt, blijft ze plotseling staan. Je kunt het gevoel van rijden niet uitzetten. Je kunt niet ophelderen of je van koorts of koude beeft-
Je kunt niet ophelderen waarom je beeft-
Je hebt het koud.
Om op normale geluidssterkte te spreken, inspanningen, als voor luid spreken, bijna brullen-
Het gevoel, dat men verstomd- Men kan de betekenis van woorden niet meer identificeren, slechts nog raden-
Het gebruik van sissende klanken –s, tz, z, sch- is absoluut onverdraaglijk-
Bewakers, bezoek, binnenplaats lijken als van celluloid-
Koppijn-
Flikkeringen-
Zinsopbouw, grammatica, syntaxis- niet meer te controleren. Bij het schrijven: twee regels- je kan aan het einde van de tweede regel het begin van de eerste niet meer voor de geest halen-
Het gevoel, van binnen op te branden-
Het gevoel, wanneer je zou willen zeggen wat er mis is, als je dat achterwege zou laten, dan zou dat zijn alsof je de anderen kokend water in het gezicht spet, tankwater, dat levenslang verbrand, verminkt-
Razende aggressiviteit, omdat er geen ventiel is. Dat is het ergste. Helder bewustzijn, dat je geen overlevingskans hebt; een volledige mislukking, om dat over te brengen; bezoek laat niets achter. Een half uur daarna kan men nog steeds mechanisch reconstrueren of het bezoek nu vandaag of vorige week was-
Eenmaal per week baden, daarintegen, betekent: een moment ontdooien, uitrusten-
Houdt ook een paar uur aan-
Het gevoel, dat tijd en ruimte met elkaar verstrengeld zijn-
Het gevoel, zich in een ruimte te van vervormingsspiegels te bevinden-
Wankelen- Daarna: verschrikkelijke euforie, dat men wat hoort-
Over het onderscheid tussen de akoestische dag en nacht-
Het gevoel, dat nu de tijd wegvloeit, dat het brein weer uitzet, het ruggenmerg weer neerdaalt-
Gedurende weken
Het gevoel, iemand te zijn van wie het vel over de oren is getrokken.